Άκουσε κανείς τον Τσιλιανίδη;
Οι παίκτες δεν είναι μηχανές, είναι άνθρωποι και πολλές φορές παλεύουν με τους δαίμονές τους.
Καλά τα παιχνίδια, οι κριτικές και οι αναλύσεις, ακόμα πιο ωραίες οι μεταγραφές, αλλά είναι κάποια πράγματα πάνω από το ποδόσφαιρο. Στιγμιότυπα, δηλώσεις, ένας Κοσμάς Τσιλιανίδης ολόκληρος.
Μετά τον αγώνα του ΟΦΗ με τον Αστέρα στην Τρίπολη, ο ποδοσφαιριστής του Ομίλου κλήθηκε να σχολιάσει το αποτέλεσμα στη συνδρομητική τηλεόραση και δεν στάθηκε μόνο σε αυτό. Βρήκε την ευκαιρία να μιλήσει για τα όσα έζησε τόσους μήνες μακριά από το ποδόσφαιρο. Μίλησε για την περίοδο που πάλευε όχι μόνο με την αποθεραπεία, αλλά και τους προσωπικούς του δαίμονες. Και ανέδειξε με τον πιο ξεκάθαρο τρόπο ότι οι ποδοσφαιριστές δεν είναι ρομπότ. Δεν είναι οι μονομάχοι που ρίχνονται στην αρένα με τα λιοντάρια για να ευχαριστηθεί το κοινό.
Είναι άνθρωποι, με συναισθήματα. Είναι οργανισμοί με όλα όσα συνθέτουν το ανθρώπινο είδος. Είναι εκείνοι που παίρνουν πάνω τους όλο το χειροκρότημα, αλλά είναι και εκείνοι που εξαφανίζονται, που μπαίνουν στο περιθώριο.
Η κατάθλιψη στους ποδοσφαιριστές δεν είναι κάτι μακρινό. Μία κλωστή χωρίζει το χαμόγελο από την απογοήτευση, το ψυχικό τραύμα από την αποθέωση, τον πανηγυρισμό από τις δραματικές στιγμές όταν σβήνουν οι προβολείς του γηπέδου.
Ο Τσιλιανίδης είναι από τους παίκτες που έζησε στο πετσί του πόσο κοντά μπορεί να φτάσει κάποιος στην εξώπορτα της κατάθλιψης. Ένας αδαμάντινος χαρακτήρας που βρήκε στον ΟΦΗ την ποδοσφαιρική του Ιθάκη, έφτασε μία ανάσα από την κλήση του στην Εθνική ομάδα, ήταν το next big thing του ελληνικού ποδοσφαίρου, ήταν ο ηγέτης στο χορτάρι... και ξαφνικά σκοτάδι. Ένας σοβαρός τραυματισμός, μία μακρά διαδρομή προς την αποθεραπεία και την επιστροφή στη δράση.
Ο ίδιος είχε τους ανθρώπους του ΟΦΗ, τα κοντινά του πρόσωπα και τους συγγενείς για να τον παρηγορούν και να του συμπαραστέκονται. Ο Τσουμάνης, για παράδειγμα, δεν είχε κάποιον να τον καθοδηγήσει στο φως, να αποτρέψει την τραγική κατάληξη της ιστορίας. Διαφορετικά περιστατικά, αλλά στο ίδιο πλαίσιο.
Οι αθλητές είναι άνθρωποι, μέσα τους έχουν φλέβες, κύτταρα, αίμα, κατακλύζονται από συναισθήματα. Ο ποδοσφαιριστής ζει για να παίζει, ζει για να χτίσει το μέλλον του στα στενά χρονικά περιθώρια που ορίζει το ίδιο το σπορ. Στα 37 σου θεωρείσαι παλαίμαχος, στα 27 κινδυνεύεις να... αποστρατευτείς.
Ο Τσιλιανίδης, ο Φορτούνης, παλαιότερα ο Χριστοδουλόπουλος, τόσοι και τόσοι ποδοσφαιριστές που η ατυχία τους χτύπησε την πόρτα. Η δύναμη ψυχής δεν φτάνει πάντα, χρειάζεσαι και κάποιον ειδικό. Κάποιον που θα σε πιάσει από το χέρι προτού σε τραβήξουν στο βούρκο οι προσωπικοί σου δαίμονες.
«Το καλύτερο είναι ένας άνθρωπος να απευθυνθεί σε έναν ειδικό. Θα πρέπει να υπάρχει ένας τέτοιος άνθρωπος στις ομάδες. Δεν το χρειάζονται μόνο τραυματίες ποδοσφαιριστές». Τα λόγια ψυχής του «Τσίλια» ως επιμύθιο με μία ευχή: να ακουστεί, να ακουστούν οι «Τσιλιανίδηδες» του μέλλοντος. Ειδικά τώρα, σε αυτή τη δύσκολη περίοδο που κάθε δυσκολία μοιάζει με δυσβάστακτο φορτίο. Έδειξε το δρόμο, να τον ακολουθήσουν αυτοί που πρέπει.
