Έμαθε να μη χάνει, θα μάθει και να κερδίζει

18:09 | 23/09/2021

Τα καλά και τα κακά νέα από την επίδοση του ΟΦΗ στις πρώτες 3 αγωνιστικές. Γράφει ο Μανόλης Γρηγοράκης.

Τα καλά νέα για τον ΟΦΗ είναι ότι δεν έχει χάσει κανένα από τα τρία πρώτα παιχνίδια του, με μεγάλους ή ιδιαίτερα ανταγωνιστικούς αντιπάλους απέναντι στους οποίους πέρσι δεν είχε πάρει ούτε βαθμό (μέσα-έξω). Τα καλύτερα νέα είναι ότι άρχισε να κερδίζει κάτι από το χαμένο έδαφος στη σχέση του με τον κόσμο του, που και χτες στάθηκε στο πλάι της ομάδας και στο φινάλε της χάρισε το χειροκρότημά του. Όχι προφανώς για το αποτέλεσμα ή την απόδοσή της, αλλά για την προσπάθειά της - καμιά φορά και η προσπάθεια αρκεί.

Το ματς με τον Αστέρα ήταν δύσκολο γιατί βρήκε τους παίκτες του Νιόπλια σχεδόν ξεθεωμένους από την υπερπροσπάθεια και τη σχεδόν επική ανατροπή με την ΑΕΚ και ταυτόχρονα υποχρεωμένους να αποδείξουν αυτό που έλεγε ο Νιόπλιας στη συνέντευξη Τύπου μετά τη λήξη, ότι δηλαδή ο ΟΦΗ έπαψε να είναι η ομάδα που την προηγούμενη (κανονική) περίοδο έσκυβε με το παραμικρό το κεφάλι απέναντι σε μικρούς και μεγάλους. Το απέδειξαν και μπράβο τους.

Αυτός ο ΟΦΗ δίνει πράγματι την εντύπωση ότι δεν θα χάνει εύκολα από κανέναν και κάπου εδώ τελειώνουν τα καλά νέα. Διότι δεν αρκεί να μη χάνεις, πρέπει και να κερδίζεις. Οι ισοπαλίες -ειδικά οι ένδοξες όπως αυτή με την ΑΕΚ- δίνουν αυτοπεποίθηση, όχι όμως και βαθμούς. Τους βαθμούς -τουλάχιστον αυτούς που χρειάζεται μια ομάδα που, δια στόματος του διευθύνοντος συμβούλου της, έχει θέσει ως στόχο τη συμμετοχή στα πλέι οφ- τους δίνουν οι νίκες και για τις νίκες η καλύτερη άμυνα είναι η επίθεση και όχι το αντίστροφο όπως συμβαίνει μέχρι τώρα στον ΟΦΗ.

Το πρόβλημα στην επίθεση δεν υπάρχει επειδή στον Νιόπλια αρέσει να παίζει άμυνα - σε κανένα σύγχρονο προπονητή και μάλιστα με το ποδοσφαιρικό παρελθόν του συγκεκριμένου δεν αρέσει να παίζει άμυνα. Το πρόβλημα υπάρχει επειδή ο Νιόπλιας δεν μπορεί να παίξει όπως του αρέσει. Το πρόβλημα με άλλα λόγια υπάρχει επειδή δεν υπάρχουν ακραίοι απολύτως συμβατοί με τον τρόπο παιχνιδιού που προκρίνει ο κόουτς του ΟΦΗ. Ούτε μπροστά υπάρχουν, καλά καλά ούτε πίσω.

Ο Λάμπρου και ο Καμάου απείχαν χτες σχεδόν επιδεικτικά από το δημιουργικό κομμάτι, εξ ου και η αντικατάστασή τους με συνοπτικές διαδικασίες από τον Νιόπλια, ο οποίος κατέφυγε στην αλχημεία της χρησιμοποίησης του Ντουρμισάι σε ρόλο εξτρέμ. Αλχημεία ήταν και η επιλογή του πρώην αριστερού μπακ Γιαννούλη για τη θέση του αριστερού μπακ όπως και εκείνη του Βούρου για τη δεξιά πλευρά. Ο Βούρος είναι Βούρος όταν παίζει στόπερ, το ίδιο αντίστοιχα και ο Γιαννούλης.

Ο τραυματισμός του Μαρινάκη και το γεγονός ότι ο Νιόπλιας δεν πετάει τη σκούφια του για Ουές, Κοροβέση και Λυμπεράκη δημιουργούν πρόβλημα όχι τόσο στην άμυνα όσο στην επίθεση όπου οι σύγχρονοι ακραίοι μπακ που σέβονται τον εαυτό τους και το σύστημα του προπονητή τους είναι υποχρεωμένοι να συνεισφέρουν. Το πρόβλημα ζητάει λύσεις και από τη στιγμή που αυτές δεν βρέθηκαν στις μεταγραφές, θα αναζητηθούν στα... πιτς όπου εξακολουθούν να βρίσκονται οι τρεις παίκτες, η επιστροφή των οποίων μπορεί υπό προϋποθέσεις να μετατρέψει τον ΟΦΗ σε άλλη -μεσοεπιθετικά- ομάδα. Ο Τοράλ, ο Ναμπί και ο Τσιλιανίδης μπορούν να εγγυηθούν τις λύσεις που προς το παρόν δεν μπορούν να δώσουν ο ταλαντούχος Λάμπρου, ο συμπαθής Καμάου, ο τίμιος Φαν Ντάινεν, αλλά και ο ντεφορμέ ντε Γκουζμάν.

Ώσπου να γυρίσουν αυτοί οι τρεις και να βρεθεί (οψόμεθα) ο τέταρτος ή ο πέμπτος το Γενάρη, θα βλέπουμε πιθανότατα τον ΟΦΗ που είδαμε στα τρία πρώτα ματς. Έναν ΟΦΗ τίμιο, αξιοπρεπή, δυσκολοκατάβλητο. Δεν είναι ακριβώς ο ΟΦΗ που ονειρεύεται το απαιτητικό κοινό του, αλλά ΟΦΗ είναι κι αυτός.