Μ' ένα όνειρο μισό... όνειρο απατηλό ο ΟΦΗ

20:58 | 09/10/2022

Ο ΟΦΗ των δύο ημιχρόνων, το 3x0=0 στο «Γεντί Κουλέ», η παρουσία του Μανδά και ο φόβος. Άρθρο του Δημήτρη Καρυωτάκη.

Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης

Πάει κι αυτό το ματς, γλίστρισε από τα χέρια του ΟΦΗ, που τα 'δωσε όλα στο πρώτο ημίχρονο, δεν επέστρεψε ποτέ στο δεύτερο κι όταν παίζεις με τον Ολυμπιακό δεν μπορείς με μισές προσπάθειες, μ’ ένα ημίχρονο να χεις απαιτήσεις να πάρεις κάτι!

Κι όμως τίποτε στο πρώτο ημίχρονο δεν προϊδέαζε πως θα βλέπαμε μια πλήρη κατάρρευση στο δεύτερο σαρανταπεντάλεπτο. Όλα έμοιαζαν ιδανικά στο πρώτο. Η πίεση του ΟΦΗ ψηλά, το τρικ με το Μεγιάδο που πίεζε πιο ψηλά απ’ ότι συνήθως πετυχημένο, η αδυναμία του πρωταθλητή να βρει χώρους και να φτάσει απειλητικά απέναντι στον (επιτέλους βασικό) Μανδά, έδειχνε να έχει μπλοκάρει τους ερυθρόλευκους.

Το αυτογκόλ σε ιδανικά κομβικό σημείο για τον ΟΦΗ, προϊόν κι αυτό της πίεσης της ομάδας κι ο Ολυμπιακός στη χειρότερη εμφάνιση της δεκαετίας του στο Ηράκλειο.

Όλα αυτά κατέρρευσαν με τη διακοπή του ημιχρόνου. Βέβαια βλέποντας τον ΟΦΗ να τρέχει και να καλύπτει κάθε πιθανό κι απίθανο χώρο στο πρωτο ημίχρονο, υποψιαζόσουνα πως δεν μπορεί, είναι αδύνατο να αντέξει σ’ αυτό το ρυθμό, ειδικά όταν ο Ολυμπιακός έπαιζε τη μισή χρονιά του αν έφευγε ηττημένος από το Γεντί Κουλέ.

Οι δυο αλλαγές του Μίτσελ έβγαλαν ποιότητα στο χορτάρι κι ο ΟΦΗ έκανε μαζεμένα μέσα σε 15 λεπτά όσα λάθη δεν είχε κάνει στο πρωτο ημίχρονο. Πρώτα το απίστευτο πέναλτι που κάνει ο Μεγιάδο, κι αντί να βγάλει ψυχολογία με την απόκρουση Μανδά, υποχωρεί ακόμα περισσότερο για να έρθει το λάθος του Βούρου και να φέρει τη ισοφάριση.

Οι αλλαγές του Νιόπλια δεν βγαίνουν (πάλι ακατανόητη η είσοδος του Ντουρμισάι (που έπαιζε σαν βετεράνος) αντί του Μπιφουμά, αλλά και του Τζου (με μιάμιση προπόνηση) αλλά εκείνος ξέρει, εκείνος αποφασίζει. Και όταν πια βγάζεις το κρίσιμο διάστημα μετά την ισοφάριση, χωρίς ο Ολυμπιακός να εκμεταλλευτεί το μομέντουμ και λες άντε να βγω και λίγο μπροστά ή να κρατήσω τουλάχιστον το 1-1, έρχεται ένα γκολ από εκείνη τη χρονιά (την κακή) του Σίμου, που κάθε σέντρα και στημένο έμπαινε μέσα μόνο με τον... αέρα!

Κανείς δεν σηκώνεται, χάνεται ο Μπακαμπού και ο Ολυμπιακός παίρνει δίκαια, βάσει της εικόνας του στο β’ ημίχρονο, ότι έβγαλαν με προσπάθεια οι παίκτες του Μίτσελ.

Και έρχεσαι πάλι να κάνεις τον πολλαπλασιασμό της φετινής χρονιάς: 3x0= 0, καμία νίκη ακόμα στο Ηράκλειο και ο ΟΦΗ στα σκοινιά, να ψάχνει ένα φωτάκι ανάκαμψης!

Για να είμαστε πια σοβαροί και λογικοί: δεν περίμενες να πάρεις το ματς από τον Ολυμπιακό, ωστόσο με την εικόνα του πρώτου μέρους αδίκησες τον εαυτό σου και χτύπησες και πάλι... τοίχο. Ο στόχος της εξάδας αποτελεί πια παρελθόν, στις λεγόμενες small 5 ομάδες που στον αστερισμό τους πλέον κινείσαι (Γιάννενα, Λαμία, Λεβαδειακός, Ιωνικός και ΟΦΗ) ευελπιστείς πως δεν θα βρεθείς εκεί που φοβάσαι και σε στοιχειώνει!

Με εμφανίσεις σαν κι εκείνη του πρώτου ημιχρόνου βάσιμα ελπίζεις πως δεν θα καταλήξεις στον πάτο. Με νοοτροπία, αγωνιστική και φυσική κατάσταση σαν το δεύτερο, καλά θα κάνεις να φοβάσαι και να αγχώνεσαι. Στο χέρι του ΟΦΗ είναι να διαλέξει τι από τα δυο θα φορέσει για το υπόλοιπο της σεζόν.

ΥΓ.1 Μεγάλο κέρδος ο Μανδάς, που επιτέλους έστω και με χρονοκαθυστέρηση παίρνει τη φανέλα του βασικού. Ο Στίβενς καταχωρείται κι εκείνος στη χωρία των Ολλανδικών λαχείων που κατέληξαν το ανέκδοτο του μεταγραφικού σχεδιασμού!

ΥΓ.2 Επειδή έγινε πολλή... βαβούρα με τον κόσμο του Ολυμπιακού και τα εισιτήρια, να πούμε πως έτσι το προτιμούμε το Γεντί Κουλέ, αυτή είναι η εικόνα μιας ποδοσφαιρικής κανονικότητας. Και να υπάρχουν φίλαθλοι των δυο ομάδων και να μπορούν όλοι να χαρούν την ομάδα τους. Αλλά στην ποδοσφαιρική Ελλάδα του 2022 ποιο είναι κανονικό για να ναι κι αυτό;