Ναι, αλλά έτσι δεν... ΠΑΣ μακριά
Ο ΟΦΗ δεν μπορεί να αφήνει σε ομάδες τύπου ΠΑΣ την εντύπωση ότι μπορούσαν να φύγουν με κάτι. Του Μανόλη Γρηγοράκη
Αν στο ποδόσφαιρο μετράει το αποτέλεσμα και όχι η εμφάνιση, στο ποδόσφαιρο που θέλει να υπηρετήσει ο ΟΦΗ μετράνε και τα δυο. Αν με ρωτάτε τι από τα δυο μετράει περισσότερο δεν έχω εύκολη απάντηση, πιθανόν ούτε το τεχνικό επιτελείο του ΟΦΗ να την έχει. Όμως, όταν το δίλημμα γίνεται πραγματικά βασανιστικό, «το αποτέλεσμα» είναι η σωστή, η μόνη, απάντηση.
Ο ΟΦΗ κέρδισε ένα ματς με τον τρόπο που πιθανώς θα του εξασφάλιζε νίκες σε αρκετά από τα προηγούμενα, που έχασε ή δεν κέρδισε - όχι μόνο φέτος, αλλά και πέρσι. Το έκανε παίζοντας το ποδόσφαιρο που δεν του αρέσει να παίζει, σε κανέναν απ’ όσους κοινωνούν μαζί του τα ωραία της νέας εποχής δεν αρέσει. Αλλά, αρέσει δεν αρέσει, ο ΟΦΗ πρέπει να κερδίζει στο Γεντί Κουλέ ασχέτως αντιπάλου και τρόπου παιχνιδιού.
Το γεγονός ότι το ματς τελείωσε με την ομάδα του Σίμου να υστερεί έναντι του αντιπάλου όχι μόνο στις τελικές, αλλά ακόμα και στην κατοχή μπάλας πιθανόν να είναι στατιστικό λάθος. Αν δεν είναι, πρέπει οπωσδήποτε να μείνει τέτοιο. Διότι νίκες που επιτυγχάνονται με αυτόν τον μάλλον φτηνό τρόπο δεν σε πάνε μακριά, ούτε -πολύ περισσότερο- μπροστά. Ίσα ίσα, σε πάνε πίσω, στα χρόνια που αγκομαχούσες όχι μόνο να πάρεις μια νίκη, αλλά και να βγάλεις τη χρονιά.
Ο ΟΦΗ δεν μπορεί να αφήνει σε ομάδες τύπου ΠΑΣ την εντύπωση ότι μπορούσαν να φύγουν με κάτι στα χέρια από το Γεντί Κουλέ. Όχι γιατί ο ΠΑΣ εν προκειμένω δεν είναι καλή ομάδα (είναι), αλλά επειδή ο ΟΦΗ είναι καλύτερη και πρέπει να το δείχνει. Ειδικά όταν κατεβαίνει πλήρης σε γήπεδο (ξανά) χαλί, όπως συνέβη απέναντι στον ΠΑΣ και καλώς εχόντων των πραγμάτων (αν δεν έπαθε καμιά ζημιά ο ντε Γκούζμαν) θα συμβεί και απέναντι στον Απόλλωνα.
Το εξάποντο των δυο τελευταίων αγώνων κάνει τα πόδια πιο ελαφριά και το μυαλό πιο καθαρό. Αν βοηθάει το «χέρι του θεού» στα κάγκελα της 4 ας είναι πάντα εκεί. Με τον Νέιρα αντάλλαξαν ήδη μια πρώτη χειραψία.
