Ο αχταρμάς της κριτικής και η καταστροφολογία

11:37 | 27/01/2021

Κι έρχεται ο Σταύρος Καραΐνδρος να κάνει το δικηγόρο του διαβόλου για να ακούσει τα σχολιανά του από τους... αρνητές

Πέρυσι ο Γιώργος Σίμος ήταν ο σούπερ ντούπερ προπονητής. Φέτος στην καλύτερη είναι για τοπικό, στη χειρότερη για part time πωλητής σε περίπτερο. Όχι, δεν είναι υπερβολικά όλα αυτά, είναι η αντιμετώπιση μερίδας του κόσμου -φαντάζει ως πλειοψηφία επειδή κάνουν μεγαλύτερο θόρυβο- της όλης κατάστασης στον ΟΦΗ.

Η πρώτη κρίση, αγωνιστική και μόνο και να ξεκαθαριστεί αυτό, αναδεικνύει ότι η κρητική ομάδα πρέπει πρώτα να επικοινωνήσει τους στόχους, τα πλάνα -ακόμα και αυτό το περιβόητο πρότζεκτ, που σαν λέξη εφέτος γύρισε μπούμερανγκ- και στη συνέχεια να κάνει τον απολογισμό. Προφανώς και θα γίνει απολογισμός στο τέλος της σεζόν, με πολλούς αστερίσκους, αλλά σίγουρα χωρίς τις άναρθρες κραυγές εκείνων που θέλουν το κεφάλι του Σίμου στο πιάτο.

Αν ρωτήσεις για παράδειγμα πού ακριβώς φταίει ο Σίμος εφέτος, ξεκάθαρη απάντηση δεν θα πάρεις παρά μόνο αυτά τα «Κουρκουλέικα», βγαλμένα από το «Ορατότης μηδέν», επιχειρήματα «όχι άλλο κάρβουνο». Προσέξτε, δεν λέω ότι ο κόουτς του ΟΦΗ είναι άμοιρος ευθυνών, εκ του αποτελέσματος φταίει ξεκάθαρα και αυτός, αλλά θέλω ορθά επιχειρήματα, βγαλμένα από την ποδοσφαιρική λογική. Όχι παραδείγματα του στιλ «φταίει γιατί είναι μαλθακός στις δηλώσεις του» ή «φταίει γιατί είναι χαμογελαστός ακόμα και στις ήττες». Αυτά στο «δικαστήριο» δεν στέκουν.

Στις περιπτώσεις των κρίσεων, ο δημοσιογράφος έχει δύο δρόμους: γράφει αυτά που θέλει να διαβάσει ο κόσμος ή γράφει αυτά που πιστεύει. Στην προκειμένη περίπτωση, η δική μου θέση είναι ξεκάθαρη και έχει τονιστεί πολλές φορές, ακόμα και όταν στην αρχή της τρέχουσας σεζόν είχα γράψει το περιβόητο «Μη πυροβολείτε τον πιανίστα», το οποίο προφανώς βρήκα μπροστά μου από τους υποστηρικτές του ρητού «τα γραπτά μένουν». Και επειδή ακριβώς τα γραπτά μένουν, θα επιμείνω, λίγους μήνες και αρκετές γκέλες μετά, ότι ο Γιώργος Σίμος είναι αυτός που φταίει λιγότερο απ' όλους.

Ακόμα κι αν μπούμε στην ουσία των πραγμάτων ότι υπάρχουν ευθύνες -και πρέπει να μπούμε στην ουσία- το θέμα δεν είναι αν αυτές αποδοθούν σωστά ή αν αποδομήσουν τους επικεφαλής και το πρότζεκτ, αλλά το πάθημα να γίνει μάθημα για το τέλος. Οκ, φταίει ο Γιάννης Σαμαράς, φταίει ο Γιώργος Σαμαράς, φταίει ο Πουρσανίδης, ο Παπαπαβασιλάκης, ο Σίμος, ο Βογιατζάκης, όποιος περνάει έξω από το ΒΑΚ, φταίνε όλοι. Είστε ικανοποιημένοι; Η σημασία, λοιπόν, του θέματος είναι να αρχίζουμε να μοιράζουμε ονομαστικά τις ευθύνες εν μέσω καταστροφολογίας ή να κοιτάξουμε τα λάθη του τώρα να μην επαναληφθούν;

Η τρέχουσα σεζόν «κάηκε» ως προς τους όποιους στόχους. Πάμε παρακάτω. Στον ΟΦΗ έτσι κι αλλιώς πηγαίνουν παρακάτω, δεν παρακολουθούν το καράβι να βουλιάζει με σταυρωμένα τα χέρια, για τον κόσμο πηγαίνει το «παρακάτω». Γι' αυτή τη μίρλα και την «κατεδαφοποίηση» που χαρακτηρίζει τις αντιδράσεις. Έχει δίκιο ο κόσμος να γκρινιάζει; Προφανώς και έχει. Χίλια δίκια έχει. Και κριτική να κάνει και να γκρινιάζει και να σιχτιρίσει και να βγάλει, τέλος πάντων, όλα τα συναισθήματα. Την κριτική, όμως, δεν βλέπω. Α, Β, Γ. Ένα, δύο, τρία. Φταίει αυτός γι' αυτό, αυτό κι αυτό. Φταίει εκείνος γι' αυτό, αυτό κι αυτό. Το μόνο που διαβάζω είναι για «εγκαταλελειμμένη ομάδα» και «απούσα διοίκηση». Το μόνο που βλέπω είναι απαξιωτικούς χαρακτηρισμούς για τους επικεφαλής. Ακόμα και θέμα ηθικής έβαλαν ορισμένοι στην εξίσωση! Ένας αχταρμάς κριτικής, μία σοσιαλμιντιακή μόδα των likes. Λαϊκισμός, απόρροια παλαιότερων εποχών του ΟΦΗ που η «μαυρίλα» ήταν καθημερινότητα. Λες και σε κάποιους έλειψαν οι «μαύρες» εποχές.

Και άντε να τα παραβλέψω όλα αυτά, η ουσία των παραπάνω ποια είναι; Τι είναι αυτό που μένει; Ότι ο κόσμος στην πρώτη αποτυχημένη, αγωνιστικά, χρονιά «ανέβηκε» στα κάγκελα, ξάφνου αγάπησε τις παθογένειες του παρελθόντος, έφτασε στο σημείο να αναπολεί «μαύρες εποχές», γιγάντωσε την εσωστρέφεια. Ακούς και διαβάζεις τον κόσμο να αναρωτιέται για το πού είναι το μαχαίρι στα δόντια, πού είναι οι ματωμένες φανέλες, τα σκισμένα φρύδια, όλα όσα συνθέτουν περισσότερο ελληνική ταινία με τον Νίκο Κούρκουλο παρά σοβαρή ομάδα εν έτει 2021.

Προσέξτε: όλα αυτά με μόλις δύο κανονικές σεζόν της λεγόμενης «νέας εποχής». Η μία με έξοδο στην Ευρώπη και η άλλη με πλέι άουτ. Με τους ίδιους επικεφαλής και πρωταγωνιστές, με διαφορετική πορεία και κατάληξη, αλλά με την ίδια νοοτροπία και εμπιστοσύνη στο πρότζεκτ. Δεν είναι ότι ξάφνου, ας πούμε, ο Μπούσης τα παράτησε ή ότι ο Γιάννης Σαμαράς άπλωσε τα πόδια του στο γραφείο και είπε «καλά είμαστε, ας αράξουμε και λίγο». Ήταν απλώς μία χρονιά αγωνιστικών αστοχιών, με πολλούς αστερίσκους και σίγουρα με τον κόσμο να είναι στην εξίσωση (είτε λόγω της απουσίας του είτε λόγω της κριτικής του).

Ο ΟΦΗ, λοιπόν, εφέτος απέτυχε. Δεδομένο. Απέτυχε σε σχέση με πέρυσι. Πέρυσι πέτυχε σε σχέση με πρόπερσι, αλλά και σε σχέση με όλη την προηγούμενη 20ετία. Το θέμα δεν είναι ότι εφέτος απέτυχε, αλλά ότι είχε ως μέτρο σύγκρισης το περσινό. Η τρέχουσα σεζόν θα ήταν πιο λογική συνέχεια της χρονιάς του μπαράζ του Πλατανιά, ήρθε, όμως, η Ευρώπη, ήρθε το ωραίο ποδόσφαιρο, ήρθε κάτι γρηγορότερα από το αναμενόμενο, δεν ήρθε όμως η καταστροφή.

Αν το μόνο πρόβλημα εφέτος είναι η έλλειψη πάθους από τους ποδοσφαιριστές, αυτό διορθώνεται. Αν, όμως, το πρόβλημα γενικεύεται με καταστροφολογική διάθεση, τότε χάνεται το δίκιο και των φιλάθλων που με μία ψύχραιμη ματιά γίνονται πιο συγκεκριμένοι στα αίτια και τους υπεύθυνους των προβλημάτων. Και τη δεδομένη χρονική στιγμή ο ΟΦΗ έχει ανάγκη να ακουστούν οι πιο ψύχραιμες απόψεις.

Εν κατακλείδι, η αυστηρότητα της μερίδας των οπαδών τι ακριβώς θέλει να αναδείξει; Φωνάζουμε για να φωνάξουμε και να γίνουμε αρεστοί κυρίως στο «οπαδικό μας εγώ» και στα likes των social media ή φωνάζουμε για να δείξουμε τα προβλήματα και να επισημάνουμε τα λάθη; Και στην τελική, με μία κακή χρονιά, με λάθη και αστοχίες, το «θέλω» αυτών που φωνάζουν είναι να πεταχτούν όλα στον κάλαθο των αχρήστων; Τι περιμένουμε στην αγορά συναθροισμένοι; Είναι οι βάρβαροι να φθάσουν σήμερα...