ΟΦΗ: Οι αλλαγές στην ομάδα δεν είναι αυτές που φαίνονται!

08:11 | 16/01/2023

Οι μεγάλες αλλαγές είναι εκείνες που δείχνουν πως ο ΟΦΗ είναι σε ένα ασφαλή δρόμο - Του Δ. Καρυωτάκη.

Γράφει ο Δημήτρης Καρυωτάκης

Ο ΟΦΗ διάγει το καλύτερο διάστημα από την αρχή της αγωνιστικής χρονιάς και το μόνο που δημιουργεί ένα αίσθημα συγκράτησης είναι πως δεν παίρνει το κάτι παραπάνω από παιχνίδια που το άξιζε.

Αμέσως μετά τη διακοπή του πρωταθλήματος και αρχής γενομένης των φιλικών προετοιμασίας η κρητική ομάδα έδειξε σημάδια ανάκαμψης που αγώνα με τον αγώνα έδειξαν πως έκανε βήματα εξέλιξης με αποκορύφωμα το ματς με τον ΠΑΟΚ. Ωστόσο κυρίως λόγω τύχης δεν πήρε ούτε τα εντός έδρας παιχνίδια με Ατρόμητο και Βόλο, ενώ στις λεπτομέρειες δεν κέρδισε σε Τούμπα και Λεωφόρο, όπου τα δοκάρια και η φάση της τελευταίας στιγμής με Παναθηναϊκό στέρησαν από την ομάδα δυο τεράστιες νίκες και θα δημιουργούσαν βάσιμες προοπτικές για τη διεκδίκηση της εισόδου στα play off.

Όλα τα βλέμματα είναι πλέον στραμμένα στον αγώνα με τον Αστέρα όπου η ομάδα με τη νίκη ουσιαστικά θα στείλει στις καλένδες τους φόβους για περιπέτεια όσον αφορά την παραμονή της και θα μπορέσει να παίξει ποδόσφαιρο αξιώσεων που τόσο πολύ στερηθήκαμε φέτος ειδικά στο Ηράκλειο. Αυτά όμως είναι τα εμφανή, τα διακριτά, αυτά που βλέπει και ο πλέον αδαής ποδοσφαιρόφιλος και βέβαια καταγράφονται και με τα αποτελέσματα, κυρίως εκτός έδρας.

Κατά την ταπεινή μου γνώμη όμως, οι μεγάλες αλλαγές στο club είναι εκείνες που δεν φαίνονται και που δείχνουν πως η ομάδα βρίσκεται σε ένα ασφαλή, στέρεο και ποδοσφαιρικά κανονικό δρόμο. Η περίοδος Σαμαρά στον ΟΦΗ, του απόλυτα κυρίαρχου και μοναδικού στο να εκφράσει και να υλοποιήσει το περίφημο project της πρώιμης εποχής Μπούση στον ΟΦΗ, δημιούργησε τεράστιες ανισορροπίες στη λειτουργία της ομάδας, την άφησε με μεγάλες αγωνιστικές τρύπες και αποδείχτηκε κενό γράμμα στο επίπεδο του οργανογράμματος με πολλούς να κάνουν πολλά και στην ουσία να γίνονται ελάχιστα.

Δεν ξέρω αν ήταν παγκόσμια πρωτοτυπία αλλά το γεγονός πως το έτσι κι αλλιώς όχι απεριόριστο μπάτζετ ήταν κατανεμημένο κατά 50% στο αγωνιστικό κομμάτι και κατά 50% στο γύρω γύρω απ’ αυτό, δεν το συναντάς πουθενά στην Ελλάδα. Στην ομάδα είχαν μαζευτεί πολλοί με απόλυτα αυστηρό κριτήριο να ήταν εκλεκτοί εκείνων που αποφάσιζαν και χωρίς να υπάρχει μια διαδικασία αξιολόγησης, κάτι άλλωστε που αποτελούσε και θέμα συζήτησης αλλά και τριβής ανάμεσα στον κόσμο και το staff.

Από την άλλη η ανύπαρκτη συνεργασία ανάμεσα σε προπονητή και Διευθυντή Ποδοσφαιρικού τμήματος, καθώς ελάχιστες από τις προτάσεις που έκανε ο Νιόπλιας εύρισκαν ευήκοα ώτα στο κεφάλι των ιδεοληπτικών και μονόχνοτων στις επιλογές υπευθύνων του ποδοσφαιρικού τμήματος, δημιούργησαν ένα πολύ κακό κλίμα, τα αποτελέσματα του οποίου φάνηκαν με το καλημέρα.

Ο Νιόπλιας δεν όρθωσε το ανάστημα του και άφησε το τέρας να γιγαντωθεί και τα υπόλοιπα είναι μέρος της Ιστορίας. Όταν ο Μπούσης αποφάσισε να πάρει το παιχνίδι στα χέρια του και εμπιστευόμενος το Λυσάνδρου στο σχεδιασμό και την υλοποίηση, άρχισε να επιστρέφει η κανονικότητα (και η κοινή λογική) στην ομάδα.

Η επιλογή Νταμπράουσκας, ενός προπονητή από το ψηλό για τον ΟΦΗ ράφι αλλά χωρίς παραστάσεις από Ελλάδα και με την ομάδα χωρίς σχέδιο, χωρίς επιθετικούς και μ’ ένα υποτιμημένο ρόστερ, να φλερτάρει με τον υποβιβασμό, ήταν δίκοπο μαχαίρι. Ωστόσο η διακοπή του πρωταθλήματος, η κανονική προετοιμασία (είδατε πόσο καιρό έχουμε να μιλήσουμε για τους τραυματισμούς που δεν ξεφυτρώνουν πια σαν τα μανιτάρια) ο εξορθολογισμός του ρόστερ, αλλά και η παράλληλη απομάκρυνση όλων εκείνων που είχαν μαζευτεί στο επιτελείο της ομάδας, δείχνει πως η ομάδα αλλάζει ραγδαία σελίδα.

Παράλληλα η (κατ' ουσίαν) κατάργηση του πόστου του τεχνικού διευθυντή και η ανάθεση εν λευκώ στον Νταμπράουσκας των κλειδιών της ομάδας αλά Γκέραρντ, που εκτός από καλός προπονητής δείχνει κι ένας ικανός μάνατζερ που έχει στόχο και να μειώσει το υπερβολικό ρόστερ της ομάδας και να ψάξει καλά την αγορά για να φέρει παίκτες που θα κάνουν τη διαφορά, είναι το δεύτερο και ίσως πιο σπουδαίο κλειδί της κανονικότητας.

Δεν υπάρχουν πολλοί πολλοί που να ανακατεύονται στη δουλειά, οι ρόλοι είναι διακριτοί κι αυτό φαίνεται κυρίως με το ξεφόρτωμα του ρόστερ όπου φεύγουν αυτοί που πραγματικά πρέπει να φύγουν.

Και τρίτο και επίσης καθοριστικό: η άριστη χημεία ανάμεσα σε Νταμπράουσκας και Λυσσάνδρου (που όλοι του αναγνωρίζουν πως υπάρχει πια και κάποιος στη διοίκηση που ακούει χωρίς να τα ξέρει όλα, δεν είναι τυχαίο άλλωστε πως αποκαταστάθηκε και το κλίμα με τον Ερασιτέχνη ΟΦΗ) και αυτή φαίνεται επί του πεδίου, αποτελούν τα πειστικότερα εχέγγυα για το ότι τα καλύτερα έπονται.

Ασφαλώς είναι μια χρονιά μετάβασης αλλά επιτέλους ο κόσμος χαίρεται μ’ αυτό που βλέπει και κυρίως η ομάδα δείχνει να έχει πυξίδα, σχέδιο και καλούς καπετάνιους!