Οι τέσσερις εποχές του ΟΦΗ
Από την καταιγίδα, στη λιακάδα. Ένα πούρο δρόμος και ο ΟΦΗ επιστρέφει συσπειρωμένος.
Γράφει ο Αντώνης Παντινάκης
Σε εποχές διαρκών μεταβολών και αλυσιδωτών κρίσεων-περιβαλλοντικής κοινωνικής και ταυτοτικής – ο ΟΦΗ έζησε τα πάντα σε επτά ημέρες. Τόσες χρειαζόταν και ο Θεός για να φτιάξει την οικουμένη, τόσες χρειάστηκε και ο Οργανισμός του συλλόγου για να ισοπεδώσει και να ξαναχτίσει τα πάντα!
Η κλιματική αλλαγή λίγο έλλειψε να γίνει διοικητική. Ολόκληρος ο σύγχρονος βίος του Ομίλου πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια φίλων κι εχθρών. Εφιάλτες του (σύγχρονου) παρελθόντος ξύπνησαν, πληγές απ’ το πρόσφατο παρελθόν ξύθηκαν και πάνω τους έπεσε το δηλητήριο της διχόνοιας, που βγήκε από και προς το στόμα του “ασπρόμαυρου” οργανισμού, που σε τέτοιες περιπτώσεις – η ιστορία το’ χει αποδείξει – ότι μετατρέπεται σε “μαύρο φίδι” που κατατρώει τις σάρκες του!
Το αναλγητικό στην καταλλαγή των παθών και στο ξέσπασμα του θυμού απ’ το μπαράζ των αρνητικών αποτελεσμάτων μπέρδεψε τον κόσμο! Σε σημείο τέτοιο, όπου οι σκιαμαχίες διαδέχονταν η μία την άλλη μπροστά απ’ τις οθόνες και πάνω απ’ τα πληκτρολόγια!
Μια αινιγματική ανάρτηση ήταν αρκετή για να’ ρθει ο ουρανός... Σφεντύλι: να ανασυρθούν στην επιφάνεια λάθη και πάθη αλλοτινών χρόνων, που ζωντάνεψαν όπως το “νεκρό” χωριό στο φράγμα Αποσελέμη, καθώς στέρεψαν τα λόγια και τα σενάρια έπειτα απ’ την αινιγματική ανάρτηση του Μιχάλη Μπούση και το τί μέλλει γενέσθαι!
Σύννεφα στην κερκίδα, βροντές απ’ τον ίδιο, “πάγωμα” ... και “παγωμάρα” στο κοινό, χειμερία... νάρκη ανάμεσά στα εκατέρωθεν συναισθήματά τους!
(Φθινοπωρινή) καταιγίδα σχολίων, εικασιών και σεναρίων.
Άνοιξη... ελπίδας στην προοπτική επενδυτικού ενδιαφέροντος και ξανά... καλοκαιρία! Οι τέσσερις εποχές του χρόνου μέσα σε μία εβδομάδα!
Απ’ την φυγή έως την παραμονή (όχι στην κατηγορία για την ώρα, αλλά στον προεδρικό θώκο) ένα ... πούρο δρόμος: απ’ την Αμερική ως το “Γεντί Κουλέ”. Κι ό,τι ειπώθηκε και (δεν) γράφτηκε, έγινε... καπνός!
Σαν να τους στοιχειώνει και να καθορίζει όλους και όλα, αλλά ο “μαγικός” και ιερός – στην ψυχή και στο θυμικό του ΟΦΗ- αριθμός “4” ήρθε να δρομολογήσει εξελίξεις:
ανακοίνωση – συσπείρωση από τους οργανωμένους της Θύρας 4, τεσσάρα απ’ τον Ολυμπιακό, στην εντός προγράμματος ήττα (αχώνευτη επειδή ήρθε κάτω τα χέρια) στο Νέο Φάληρο, (αναμενόμενη) φυγή Μελ. Και κάπου μεταξύ των “κεραυνών” που έριξε ο Νίκος Νιόπλιας, στην πρόσφατη συνέντευξή του – ποταμό στο Athletic Σπορ FM 104,2, μια λάμψη αστραπής σαν να πέρασε μπροστά απ’ τα μάτια του Μιχάλη Μπούση, σαν να άκουσε και να εφάρμοσε τις συμβουλές του “Κόκο”: Έσβησε τις παλιές αναμνήσεις, για να δημιουργήσει νέες. Μόλις κατάκατσε η στάχτη απ’ το πούρο του, έκανε την ... τέταρτη (νέα) αρχή του, αφού είχαν προηγηθεί άλλες τρεις σκέψεις – απόπειρες φυγής παλαιότερα, στα έξι χρόνια της προεδρικής του θητείας.
Πήρε πάνω του την πρόσληψη προπονητή, έχρισε... αυτοκράτορα στο ποδοσφαιρικό τμήμα τον Τραϊανό Δέλλα, φίλο και κουμπάρο του παρεμπιπτόντως, τον οποίο καλωσόρισε με θερμά λόγια στο Instagram όπου επιδόθηκε σε back to back εμψυχωτικά ποσταρίσματα. Φώναξε – χωρίς να φωνάξει ότι είναι εδώ... παρ’ ότι βρίσκεται στη άλλη άκρη του Ατλαντικού.
Έλιωσε τον ... πάγο, σαν να τον κατάπιε -μαζί με τους καημούς και τα “πώς” και τα “γιατί” - μέσα στο ποτήρι με το ουίσκι του, ξαναπήρε το τιμόνι αποφεύγοντας προς στιγμή το... παγόβουνο της διοικητικής αβεβαιότητας. Το ναυάγιο δεν αποφεύχθη ακόμα. Τα γήπεδα της Σούπερ Λιγκ κρύβουν αρκετές... ξέρες. Μένει να φανεί εάν ο “Κολοσσός” έχει πήλινα – καθότι ανενεργός το τελευταίο διάστημα - ή ατσάλινα πόδια και ψυχή, όπως το 2004 ως παίκτης -πρωταγωνιστής του εθνικού Έπους της Πορτογαλίας. Είναι, πάντως, γεννημένος... μαχητής. Αυτό δεν χρειάστηκε να το αποδείξει και να το πιστωθεί περνώντας στα ποδοσφαιρικά στερνά του απ’ την Ανόρθωση Αμμοχώστου, οι οπαδοί της οποίας φέρουν τον ανάλογο... τίτλο – τιμής.
Υπήρξε μία δυνατότερη περίοδος, αυτή που τον ένωσε με τον Μιχάλη Μπούση: όταν στάθηκε – βράχος δίπλα στην σύζυγό του Γωγώ Μαστροκώστα και στην κόρη τους Βικτώρια, μετά από μία σοβαρή περιπέτεια που πέρασε με την υγεία της η πρώτη.
Είναι κάποια τρόπαια που κερδίζονται, με πολύ αγώνα και αξιοπρέπεια, και φυλάσσονται καλά στο μυαλό και στις καρδιές των ανθρώπων. Ας μην διατυμπανίζουν τα επιτεύγματά τους, οφείλουμε να τους -και να τα - σεβόμαστε.
