Παράδοξο, ανεξήγητο, ανεπίτρεπτο!
Μία ήττα που γυρίζει τον ΟΦΗ σε άλλες εποχές, οι τραυματισμοί και τα παράδοξα. Γράφει ο Μανόλης Γρηγοράκης
Η ήττα από τον Απόλλωνα γυρίζει τον ΟΦΗ τουλάχιστον μια σεζόν (στην ήττα από το Βόλο) αν όχι μια εποχή πίσω. Στην εποχή όπου ήττες σαν αυτή δεν άνοιγαν κάποια νέα πληγή, έξυναν απλώς την πληγή που υπήρχε. Απ’ όποια (χρονική ή άλλη) απόσταση κι αν τη δει κανείς ήταν μια ήττα που κάνει βασανιστικό το ερώτημα για τον πραγματικό εφετινό στόχο του ΟΦΗ. Αν ο στόχος είναι τα πλέι οφ, τέτοιες ήττες απαγορεύονται ή εν πάση περιπτώσει επιτρέπονται μόνο ως στατιστικό λάθος. Στατιστικό λάθος δεν υπήρξε, υπήρξε στατιστικό παράδοξο: εναντίον του Απόλλωνα ο ΟΦΗ έκανε το πιο «γεμάτο» εφετινό παιχνίδι του στο μεσοεπιθετικό κομμάτι, παράγοντας τελικές με τη σέσουλα και υποχρεώνοντας τον αντίπαλο τερματοφύλακα στο πιο δύσκολο μεροκάματο της εν Ελλάδι καριέρας του.
Στο μπάσκετ λένε ότι η στατιστική ενός αγώνα είναι ο καλύτερος τρόπος για να πεις ψέματα - ισχύει και στο ποδόσφαιρο. Ο ΟΦΗ έφτανε στο απέναντι τέρμα με την ίδια ευκολία που δέχτηκε τα δυο γκολ από τον Απόλλωνα και τα άλλα 16 που έχει δεχτεί από τους υπόλοιπους έως τώρα αντιπάλους του. Πολλά, πάρα πολλά για μια ομάδα που εφέτος -σε αντίθεση με πέρσι- ξεκίνησε το χτίσιμό της από την άμυνα, αποκτώντας αρκετούς και φερέλπιδες αμυντικούς.
Άλλο ένα παράδοξο, όχι στατιστικό αυτή τη φορά. Η αμυντική λειτουργία του ΟΦΗ χάνει καθαρά στη σύγκριση με την περσινή όχι επειδή του λείπουν οι καλοί αμυντικοί, αλλά διότι του λείπουν άλλα πράγματα. Του λείπουν τα «δαγκώματα» του Μεγιάδο, τα τρεξίματα του Φιγκεϊρέντο και του Τσιλιανίδη, ακόμα ακόμα και τα μαρκαρίσματα του Νέιρα ο οποίος απόντος του Ναμπί και τώρα και του ντε Γκούζμαν έχει αλλάξει προτεραιότητες. Και πάνω απ’ όλα, από τον φετινό ΟΦΗ λείπει η πίεση στη μπάλα στο μισό του αντιπάλου, που έφερνε κλεψίματα, γκολ και ευκαιρίες, σε συνδυασμό με τα συχνά συντριπτικά υπέρ του ποσοστά κατοχής μπάλας που έβαζε παραπάνω τρεξίματα και κούραση στον απέναντι. Αυτά πέρσι -ακόμα και όταν το αποτέλεσμα δεν απέδιδε δικαιοσύνη- ήταν ο κανόνας, φέτος είναι οι εξαιρέσεις. Έτσι, όσο πιθανό είναι να κερδίσεις ένα ματς σαν εκείνο με τον ΠΑΣ άλλο τόσο πιθανό είναι να χάσεις ένα ματς όπως αυτό με τον Απόλλωνα.
Για μια ομάδα σύγχρονη, δουλεμένη, με καλό ρόστερ και βαριά φανέλα το λογικό είναι τέτοια ματς να τα κερδίζει με τον ίδιο τρόπο: με ποδόσφαιρο κυριαρχίας, πίεση, τελικές, σκορ. Κερδίζοντας έτσι ακόμα και τη διαιτητική αλητεία (Σιδηρόπουλος και VAR έκαναν γαργάρα την αποβολή-μαρς του Φατιόν) ή την αφέλεια του (κάθε) Στάικου που άφησε τον Ντάουντα να του βουτήξει το πορτοφόλι, να τελειώσει το ματς και τις δικαιολογίες.
Αν υπάρχει τρόπος και χρόνος για επιστρΟΦΗ; Τρόπος ναι, ο χρόνος λιγοστεύει μαζί με τις επιλογές. Αυτό που συμβαίνει εφέτος στον ΟΦΗ με τους (σοβαρούς) τραυματισμούς δεν έχει φυσική εξήγηση - φοβάμαι μόνο μεταφυσική. Αλλά είναι και το μόνο ανεξήγητο στον εφετινό ΟΦΗ, όλα τα άλλα -φοβάμαι- εξηγούνται.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Σίμος: «Πρώτος εγώ αναλαμβάνω την ευθύνη»!
