Τα 'λεγε ο Τζιμάκος

09:17 | 06/01/2020

Ένα ελληνικό ποδόσφαιρο βγαλμένο από τραγούδι του Τζίμη Πανούση.

Και έρχεται η ώρα που αναρωτιέσαι: εμείς για ποιους γράφουμε; Ποιοι είναι οι πρωταγωνιστές και τι ακριβώς δίνουμε στο αναγνωστικό κοινό;

Εμπρηστικές ανακοινώσεις, ακραίες ανακοινώσεις με εκφράσεις πεζοδρομίου, «κύκλοι» των ΠΑΕ, επιθέσεις σε διαιτητές, στρατευμένη δημοσιογραφία που δήθεν σηκώνει τη σημαία της επανάστασης, παράγοντες ομάδων που η δικαιοσύνη δεν ακουμπά και το ίδιο το προϊόν δεν τους αποβάλλει. Και στο τέλος ένας νεκρός οπαδός, να κείτεται στη μέση του δρόμου, με τις ρόδες του αυτοκινήτου να του δίνουν τη χαριστική βολή.

Κάπως αλληγορικό όλο αυτό. Ο μέσος φίλαθλος που αγαπά το ποδόσφαιρο και το έχει σαν αποκούμπι και το οπαδικό περιβάλλον σαν αυτοκίνητο να ποδοπατά τον ίδιο και ό,τι αγαπά.

Αλήθεια, τι ακριβώς το ελκυστικό έχει το ελληνικό ποδόσφαιρο των «μεγάλων»; Οκ, ευτυχώς έχει τον ΟΦΗ. Ομάδα με υγεία, μακριά από αγκιστρώσεις, με καθαρό ποδοσφαιρικό πλάνο και ακόμα πιο καθαρή άποψη για το άθλημα. Τυχεροί όσοι ασχολούνται, θα το καταλάβουν κάποια στιγμή. Θα το καταλάβουν ακόμα και οι μεμψίμοιροι των αντίπαλων «στρατοπέδων» που ζητούν εναγωνίως τα δικά τους 15 λεπτά δημοσιότητας. Φτάνει, όμως, ο ΟΦΗ; Προφανώς και όχι. Χάνεται στη σκόνη που σηκώνουν τα «βουβάλια». Θυμάστε μία χαρακτηριστική ατάκα ενός παλιού παράγοντα; «Οταν τσακώνονται τα βουβάλια, την πληρώνουν τα βατράχια». Ε, κάπως έτσι.

Αλήθεια, ποιος ασχολήθηκε με τις δηλώσεις που έκανε ο Γιώργος Σίμος μετά το ματς με τον Βόλο; Ποιος Σιμός, μωρέ τώρα, άσε μας ρε Καραϊνδρε, ξέρουμε ποιος είσαι κι εσύ. Εδώ καιγόμαστε, Σεμέντο, μεταγραφές, 6 του μήνα, ήρθαν τα Φώτα και Φωτισμός, πού είναι οι παίκτες, τι κάνει ο Σαμαράς, θα χάσουμε τα πλέι οφ, σηκωθείτε από τους καναπέδες! Άναρθρες κραυγές μέσα στη ζούγκλα του ποδοσφαίρου.

Να σας πω την αλήθεια, καλύτερα αυτό. Είναι προτιμότερη η γκρίνια του φιλάθλου μετά από μία ήττα και η απόγνωση που τον πιάνει. Ακραίο, αλλά είναι ποδοσφαιρικό. Βγαλμένο από το άθλημα, παλεύεται. Το συναίσθημα της στιγμής. Υπερβολικό, αλλά αγνό. Το άλλο, όμως, δεν παλεύεται. Το ποδόσφαιρο των παραγόντων. Των απειλών, των αγοραίων εκφράσεων, της καλτίλας. Το ποδόσφαιρο του νεκρού οπαδού.

Το πήρατε χαμπάρι; Ανάμεσα στις ανακοινώσεις της Ξάνθης και του Κούγια, μέσα στη μίρλα για το ντέρμπι του Καραϊσκάκη, μέσα σε όλα όσα συνθέτουν ένα κλασικό σαββατοκύριακο στη Super League, είχαμε νεκρό. ΕΙΧΑΜΕ ΝΕΚΡΟ. Ξεκάθαρα από οπαδική κόντρα και με τη βούλα της Ελληνικής Αστυνομίας. Δεν ήταν ένα μεμονωμένο περιστατικό, ήταν αποτέλεσμα της οπαδικής βίας. Και; Τι έγινε; Πάλι ο Κούγιας, πάλι ο Σάββας Θεοδωρίδης, πάλι καμιά ανακοίνωση για στημένο πρωτάθλημα, πάλι κανά instagram παράγοντα, πάλι ο τάδε πάλι ο δείνα. Ισως επειδή ο μακαρίτης ήταν Βούλγαρος να μην αξίζει να ασχοληθεί η υπέροχη δημοσιογραφία μας.

Το ποδόσφαιρο ένα VAR της κοινωνίας. Ολα μαζεμένα σε μία «οθόνη». Ένα προϊόν που το κατατρώει η διχόνοια, η αμφισβήτηση, το θολωμένο το μυαλό. Στρατοί οργανωμένων οπαδών σε τυφλή υπακοή στους προέδρους και ΜΜΕ που προσπαθούν να μας πείσουν για την αντικειμενικότητά τους. Ένα προϊόν που θυμίζει επιθεώρηση. Μία ιλαροτραγωδία. «Ωρε που πάμε», που θα'λεγε και ο Αυλωνίτης.

Στην κουβέντα δεν χωράνε χρωματισμοί. Εδώ δεν μιλάμε για ομάδες, μιλάμε για μία παγιωμένη κατάσταση που οδηγεί στο γκρεμό και στην αποψίλωση της ποδοσφαιρικής λογικής. Σήμερα είναι οι κόκκινοι, αύριο οι μαυρόασπροι, παραμεθαύριο οι πράσινοι κ.ο.κ. Το ποδόσφαιρο μία πόρνη για τις ορέξεις του εκάστοτε ισχυρού. Ξύπνα! Aν αγαπάς το ποδόσφαιρο, κάνε κάτι. Γίνε εσύ η αρχή. Α, για να σε προλάβω. Φταίμε κι εμείς οι δημοσιογράφοι. Φταίμε και πολύ μάλιστα.

Είπαμε, ευτυχώς που υπάρχει και ο ΟΦΗ. Φτάνει; Οχι, δεν φτάνει. Το ελληνικό ποδόσφαιρο χρειάζεται κι άλλους ΟΦΗ. Μήπως και γίνει η αρχή. Όχι να αλλάξει κάτι, αλλά να γίνει το βήμα προς αυτή την κατεύθυνση. Για να αλλάξει πρέπει να έρθει ο κόσμος ανάποδα. Μέχρι τότε, μέχρι το απίθανο, ένας ΟΦΗ παραμένει ολομόναχος να προσπαθεί να «μιλήσει» για ποδόσφαιρο σε μία ποδοσφαιρική κοινωνία βουτηγμένη στην οπαδική σαπίλα. Ευτυχώς μακριά από ανακοινώσεις, «κύκλους» και ό,τι ρίχνει λάδι στη φωτιά. Ένας ΟΦΗ κανονικός, «ξένος» με όλο αυτό. Μακριά από την αρρώστια, χαράσσει τον δικό του δρόμο.

Έως ότου, λοιπόν, βρεθεί η ομάδα που θα τον μιμηθεί και θα βγάλει το χέρι της από τον βάλτο, πάντα θα υπάρχει ένας Πανούσης να μας θυμίζει πού βρισκόμαστε:

Η ζωή έχει μια πόρτα, μια πόρτα πονηρή

μ' ένα κόκκινο φωτάκι και πληρώνεις για να μπεις

Έχει και υπογραφή σε ταμπέλα πλαστική

Κάγκελα παντού, Τζιμάκο...