«Τύμπανα, σημαίες, καπνογόνα...»
Αν είσαι διοίκηση-ιδιοκτησία που σέβεσαι το σήμα της ομάδας, σέβεσαι και τον κόσμο της. Γράφει ο Μανόλης Γρηγοράκης
Το εγχείρημα 12 εκ των ισχυρότερων παγκοσμίως ποδοσφαιρικών brand για την ίδρυση της ευρωπαϊκής αποκαλούμενης Super League αποδείχθηκε πιο σύντομο κι από σύντομο ανέκδοτο: σκάρτες 48 ώρες άντεξε στο χρόνο, στη δε συνείδηση των οπαδών των 12 ούτε 48 λεπτά.
Το πόπολο της Λίβερπουλ άνοιξε το χορό -λογικό, η σχέση του με την ομάδα έχει εκτός των άλλων και ταξικά χαρακτηριστικά- και τα υπόλοιπα ήταν θέμα λίγων ωρών. Σύντομα οι λαϊκές αντιδράσεις έγιναν κύμα που παρέσυρε τις διοικήσεις-ιδιοκτησίες των αποστατών και έπνιξε τα σχέδια τους για τη μετατροπή του ευρωπαϊκού ποδοσφαίρου σε ένα κλειστό κλαμπ όπου δικαίωμα συμμετοχής θα έχουν μόνο οι πλούσιοι και ισχυροί με στόχο ένα και μοναδικό: να γίνουν πλουσιότεροι και ισχυρότεροι.
Αν όλοι αυτοί έφαγαν τα μούτρα τους είναι γιατί υποτίμησαν, αν δεν αγνόησαν, την πραγματική δύναμη των συλλόγων που πλήρωσαν αδρά -είτε με δολάρια είτε με πετροδόλαρα- για να κατέχουν και να διοικούν. Και αυτή η δύναμη είναι τα πέταλα των γηπέδων, οι οπαδοί, ο κόσμος.
Η καρδιά των ομάδων -είτε μεγάλες είναι είτε μικρές, είτε πλούσιες είτε φτωχές- χτυπά στο ρυθμό που δίνουν τα τύμπανα, πάλλεται στη φορά των σημαιών, ζεσταίνεται με τη φλόγα των καπνογόνων. «Τύμπανα, σημαίες, καπνογόνα σε ένα κόσμο παρανοϊκό» που λέει και το σύνθημα στο πέταλο της «4» στο Γεντί Κουλέ.
Το ποδόσφαιρο δεν έπαψε ποτέ και δεν θα πάψει να είναι αυτό που δύσκολα θα καταλάβουν οι πλούσιοι πρόεδροι-ιδιοκτήτες των πλούσιων συλλόγων: το άθλημα του λαού, ενίοτε και κάτι παραπάνω: το όπιό του. Ένας πάντως από δαύτους, ο ιδιοκτήτης της Λίβερπουλ, έκανε πως το κατάλαβε - αν μπορούσε ας έκανε κι αλλιώς. Το κατεβατό με το οποίο απολογήθηκε στο κοινό της ομάδας του θα μπορούσε να είναι χρήσιμο εγχειρίδιο για κάθε χτεσινό ή αυριανό αφεντικό λαοφιλούς ποδοσφαιρικής ομάδας, όχι μόνο στο μεγάλο λιμάνι της Αγγλίας, σε όλα τα μεγάλα λιμάνια, ακόμα και της Κρήτης.
«Είναι αυτονόητο, αλλά πρέπει να ειπωθεί ότι αυτό το σχέδιο δεν επρόκειτο ποτέ να σταθεί χωρίς την υποστήριξη του κόσμου. Σε αυτές τις 48 ώρες ήσασταν πολύ σαφείς ότι δεν θα σταθεί. Σας ακούσαμε, σας άκουσα» λέει μεταξύ άλλων στη δήλωση μετανοίας του προς τους οπαδούς το αφεντικό των reds. Όου γες, σε απλά ελληνικά, κανένα πρότζεκτ δεν θα σταθεί χωρίς την υποστήριξη του κόσμου. Όχι επειδή ο κόσμος ξέρει καλύτερα, αλλά διότι «νιώθει» περισσότερο τι είναι και τι χρειάζεται η ομάδα του - συχνά η καρδιά σκέφτεται πιο καθαρά από το μυαλό.
Γι’ αυτό οι διοικήσεις, ακόμα και οι πιο δημοφιλείς, οφείλουν να αφουγκράζονται την κοινωνία των οπαδών, να πιάνουν το σφυγμό της, να καταλαβαίνουν, αν όχι να μιλάνε, τη γλώσσα της. Να της δίνουν έδαφος να διατυπώσει την άποψή της χωρίς φυσικά να της εκχωρούν αρμοδιότητες συνδιοίκησης - έκαστος στα όρια του ρόλου του.
Αν είσαι διοίκηση-ιδιοκτησία που σέβεσαι το σήμα της ομάδας, σέβεσαι και τον κόσμο της. Και όταν ας πούμε θέλεις να το αλλάξεις (το σήμα) του το λες, δεν του το επιβάλλεις. Και όταν δεν θέλεις να αλλάξεις τον προπονητή του πιο ταπεινωτικού σερί στην ιστορία της ομάδας σου συνεργώντας στην ποδοσφαιρική διαπόμπευσή της, ζητάς μια μεγάλη συγγνώμη. Όχι σαν αυτή του προέδρου της Λίβερπουλ, μεγαλύτερη.
