Άγχος, φόβος και αποτυχία
Το ταξίδι της εθνικής στο Μουντομπάσκετ έλαβε τέλος και ο απολογισμός περιγράφεται μόνο με μία λέξη: «αποτυχία».
Δεν αποκλειστήκαμε μόνο εμείς φυσικά, ως μεγάλο όνομα. Και η Λιθουανία αποκλείστηκε, αλλά εκείνη έχει να λέει πως έπαιζε σε όμιλο με Αυστραλία και Γαλλία και πως την «έκλεψαν» οι διαιτητές που αργότερα τιμωρήθηκαν από τη ΦΙΜΠΑ. Και η Ιταλία αποκλείστηκε, ωστόσο κι εκείνη έπαιζε σε όμιλο με Ισπανία και Σερβία.
Μόνο η δικιά μας περίπτωση φαίνεται εξόφθαλμα περίεργη σε όποιον κοιτάξει επιδερμικα τον όμιλό μας. Μιας ομάδας που στην αρχή ήθελε να «γλυκοκοιτάζει» τα μετάλλια, αλλά δεν κατάφερε εν τέλει να μπει στο σωστό δρόμο γι’αυτά. Η αιτία σε τέτοιες περιπτώσεις δεν είναι ποτέ μία, καθώς οι παράγοντες που παίζουν ρόλο είναι πολλοί.
Προπονητής κατώτερων περιστάσεων
Στο προηγούμενο κείμενο αναφέραμε τρία στοιχεία που χρειάζονταν προσοχή και θα οδηγούσαν την εθνική στην πρόκριση. Γιάννης, άμυνα και πάγκος είχαμε γράψει στον τίτλο. Αποδείχθηκε πως επί της ουσίας μόνο στην άμυνα δόθηκε πραγματική έμφαση, αφού στα άλλα δύο δεν άλλαξαν και πολλά. Έτσι μπορεί να κρατήσαμε τους Αμερικάνους στους 69 πόντους και τους Τσέχους στους 77, ωστόσο χρειαζόμασταν και κάτι παραπάνω, αφού αυτό δεν ήταν από μόνο του αρκετό.
Ο Θανάσης τον εξέθεσε σε κάθε ευκαιρία
Αρχικά, ο κόουτς Σκουρτόπουλος απέδειξε με τις επιλογές του πως προετοίμασε την εθνική ως ένα σύνολο 7-8 παικτών. Σταθερά στα παιχνίδια μεγαλύτερης επικινδυνότητας έδειξε να μην υπολογίζει τους Μάντζαρη, Λαρετζάκη, δίνοντάς τους λίγα λεπτά, ενώ και η χρησιμοποίηση του Θανάση Αντετοκούμπο τον εξέθεσε σε μεγάλο βαθμό. Και προσέξτε, δυστυχώς για τον Έλληνα τεχνικό, εδώ δεν ισχύει το ρητό που λέει πως «σε μια ήττα οι παίκτες που δεν αγωνίζονται, συνήθως είναι αυτοί που έπαιξαν καλύτερα» (μιας και δε φθείρεται η εικόνα τους). Αντιθέτως, στην προκειμένη περίπτωση έχουμε εικόνα και μάλιστα μεγάλη, ειδικά απ’το Θανάση. Ο συγκεκριμένος όποτε μπήκε στο παρκέ συνεισέφερε πάρα πολύ όχι μόνο με την ενέργειά του, αλλά και με το σκοράρισμα. Κι αυτό συνέβη σταθερά, εκθέτοντας τον κόουτς Σκουρτόπουλο, ο οποίος δεν φρόντισε να τον αξιοποιήσει σταθερά.
Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα στο τελευταίο παιχνίδι με τους Τσέχους, όπου με το που μπήκε στο 3ο δεκάλεπτο, σκόραρε 11 πόντους και έδωσε πνοή για τη μεγάλη αντεπίθεση της εθνικής. Αντεπιθεση που μπορεί και να μη χρειαζόταν, αν έμπαινε νωρίτερα στον αγώνα για να δώσει ενέργεια και ανάσες. Αντ’αυτού ο ομοσπονδιακός τεχνικός έδειξε να προτιμά το σχήμα με Παπαπέτρου-Παπανικολάου στην ίδια πεντάδα, παρά το ότι αυτό δεν απέδιδε επιθετικά. Μοναδική εξαίρεση αποτέλεσε το τελευταίο ματς απέναντι στην Τσεχία, όπου μοιράστηκαν το χρόνο στη θέση 3, πράγμα που απέδωσε τουλάχιστον στη θεωρία, παρά το ότι ο στόχος των 12 πόντων δεν επετεύχθη.
Δυο όπλα που ποτέ δε χρησιμοποιήθηκαν σωστά
Η περίπτωση Λαρετζάκη ήταν ελαφρώς διαφορετική, καθώς περισσότερο συνεισέφερε στην άμυνα, ωστόσο επίσης έδινε τη δυνατότητα στο να ξεκουραστούν πρώτες επιλογές της ομάδας μας, πράγμα που σπάνια έκανε ο ομοσπονδιακός τεχνικός. Χαρακτηριστικά, ο Λαρεντζάκης δεν αγωνίστηκε ούτε λεπτό στην ήττα από τη Βραζιλία, ενώ με ΗΠΑ και Τσεχία πήρε 7 και 8 λεπτά αντίστοιχα. Απέναντι στις ΗΠΑ μάλιστα μέρος του χρόνου που πήρε ήταν στο τέλος του αγώνα, που τα πράγματα είχαν κριθεί κι ο κόους έκανε διαχείριση. Η δε περίπτωση Μάντζαρη δείχνει πως ο κ. Σκουρτόπουλος δεν τον εμπιστεύτηκε ποτέ ως πραγματικό εργαλείο, αφού του έδωσε συμμετοχή μόνο στο εύκολο παιχνίδι με το Μαυροβούνιο και 6 λεπτά στο τέλος του ματς με τις ΗΠΑ (σκόραρε τρίποντο με το που μπήκε). Παρά το γεγονός πως οι αντίπαλοί μας χρησιμοποιούσαν ζώνη στην άμυνα και παρά την παρουσία του Γιάννη που (με βάση το παράδειγμα των Μπακς) χρειάζεται δίπλα του αξιόπιστους σουτέρ, ο Μάντζαρης δε χρησιμοποιήθηκε καθόλου σαν όπλο, έστω και κατά συνθήκη.
Ας επικεντρωθουμε σε αυτό το τελευταίο σημείο περισσότερο. Κι αυτό γιατί, όχι μόνο δε δώσαμε ανάσες μέσω του πάγκου, αλλά παράλληλα δε βάλαμε και ποτέ σωστά στην εξίσωση το Γιάννη. Μπορεί να ήταν στο παρκέ για 25 λεπτά μ.ό., ωστόσο δεν χρησιμοποιήθηκε ορθολογικά κι αυτό βαραίνει τον προπονητή. Στο ματς κατάρρευση με τη Βραζιλία πήρε μόλις 7 προσπάθειες, συνολικά σούταρε ελάχιστα τρίποντα (2/9) πιθανότατα γιατί δεν υπήρχε άμεση εντολή, ενώ δεν πήρε δα και πολλές φορές τη μπάλα να ηγηθεί της επίθεσης, λόγω και της παρουσίας των Σλούκα-Καλάθη. Κι εδώ παίκτες όπως ο Θανάσης (64% δίποντα, 37.5% τρίποντα) ή ο Μάντζαρης θα μπορούσαν να βοηθήσουν πάρα πολύ το Γιάννη είτε με το τρίποντο, είτε με την ενέργειά τους, πράγμα όμως που δε συνέβη ποτέ. Φτάσαμε στο σημείο άνθρωποι από την άλλη πλευρά του Ατλαντικού που παρακολουθούν ΝΒΑ να δίνουν συμβουλές δημόσια και να σχολιάζουν απροκάλυπτα το πόσο λάθος χρησιμοποιούμε το Γιάννη, τον καλύτερο παίκτη του ΝΒΑ της περσινής κανονικής περιόδου.
Η ευθύνη των παικτών
Όπως αναφέραμε και παραπάνω όμως, για μία αποτυχία δε φταίει μία απόφαση ή ένας άνθρωπος μόνο, κι ας έχει κάνει κάποια λάθη. Στην περίπτωση αυτή, ευθύνη έχουν και μερικοί από τους διεθνείς μας.
Ποσοστά και συμπεριφορές που έδειξαν άγχος και φόβο
Μπορεί να φαίνεται άκομψο που το τονίζουμε, αλλά δεν γίνεται να ψάχνεις νίκη με διαφορά 12 πόντων, να νικάς με 7 και να έχεις χάσει 8 ελεύθερες βολές στο παιχνίδι. Και δεν είναι το βάρος του αποτελέσματος που φταίει, γιατί οι διεθνείς μας έχουν προσωπικότητες και παραστάσεις, ούτε είναι φαινόμενο που συμβαίνει πρώτη φορά. Η Ελλάδα είχε 72.8% στις βολές σε όλο το τουρνουά, συνήθεια που κουβαλά σταθερά χρόνια στο άθλημα.
Πέρα όμως και από τις βολές, οι διεθνείς στα πρώτα παιχνίδια και δη σε αυτά με Βραζιλία και Η.Π.Α. αγωνίστηκαν αρκετά φοβικά. Με τους μεν Βραζιλιάνους πήραμε νωρίς προβάδισμα 17 πόντων και χαλαρώσαμε, πριν ακόμα τη λήξη του ημιχρόνου. Χασαμε τη διαφορά και μετά δεν ξέραμε πώς να σταματήσουμε την αντίδρασή τους μέχρι να είναι αργά, επειδή υπήρχε ένας Βαρεζάο που έκανε ό,τι ήθελε. Με τους δε Αμερικάνους δεν καταφέραμε ποτέ να παίξουμε σκληρά (σκοράραμε μόλις 8 πόντους σε όλη τη 2η περίοδο), χάσαμε εύκολα καλάθια λόγω φόβου/άγχους, και δεν κάναμε τους αντιπάλους να μας «νιώσουν» ποτέ. Ανεξαρτήτως σκορ. Υπήρξε ξεκάθαρα μια φοβική αντιμετώπιση, μια έλλειψη αυτοπεποίθησης των διεθνών μας, που πολλές φορές έχασαν καλάθια είτε κάτω απ’τη στεφάνη, είτε ελεύθερα σουτ, με αποτέλεσμα να μην μπορέσουμε να διευκολύνουμε την αποστολή μας, αλλά και να μη στοχεύουμε με σχέδιο τη ρακέτα τους λες και υπήρχαν γίγαντες στο ζωγραφιστό.
Αυτοί που μπορούσαν να δώσουν περισσότερα
Στα των παικτών, Πρίντεζης (46.7% δίποντα) και Παπαπέτρου μπορούσαν να δώσουν περισσότερα επιθετικά, ενώ μεγάλη ήταν και η «επιθετική απουσία» του Παπανικολάου (27.3% δίποντα, 14.3% τρίποντα (!) με 5/25 προσπάθειες συνολικά). Για να μην στοχοποιηθούν οι προαναφερθέντες παίκτες, ο καθένας θα μπορούσε να κάνει κάτι διαφορετικά και σίγουρα καλύτερα. Όπως π.χ. το να σταματήσει να ζητάει σταθερα ο Καλαθης σκριν απ’το Γιάννη, τον παίκτη που θα έπρεπε να παίρνει ο ίδιος το βάρος της επίθεσης. Απλώς αυτό το «διαφορετικά» δε συνέβη. Κι αν ήταν ένα απλό ματς δε θα υπήρχε πρόβλημα, ωστόσο μιλάμε για το παγκόσμιο τουρνουά και σε ένα νέο σύστημα διοργάνωσης. Βέβαια οι συγκεκριμένοι παίκτες (και όχι μόνο) έδωσαν πράγματα όσο αγωνίστηκαν, έδειξαν πείσμα, αυταπάρνηση, βγήκαν μπροστά σε άλλους τομείς του παιχνιδιού (Πρίντεζης-τρίποντο, Παπανικολάου-άμυνα/ριμπάνουντ κ.ο.κ.), ωστόσο όταν θέλεις να προχωρήσεις σε ένα τόσο μεγάλο τουρνουά και να έχεις προσδοκίες, πρέπει να αποδόσεις και όταν χρειαστεί, έστω σε λογικά πλαίσια. Πρέπει να είσαι «εκεί».
Το «κρίμα» και η επόμενη μέρα
Δε θα βγάλουμε όμως τα πάντα σκάρτα σε αυτή την προσπάθεια. Οι διεθνείς μας έβγαλαν ένα χαρακτήρα σε αυτό το τουρνουά, έδειξαν πραγματική θέληση για το στόχο, προσπάθησαν ενδεχομένως και περισσότερο απ’ό,τι μπορεί να είδαμε (βλ. Σλούκας και αποθεραπεία έπειτα από τραυματισμό). Έφτασαν μέχρι και σε σκορ πρόκρισης με τους Τσέχους. Απλώς έκαναν και λάθη. Κι αυτά τα λάθη είναι που πλήρωσαν.
Σίγουρα η ήττα από τη Βραζιλία είναι που θα πονάει και μάλιστα για καιρό, διότι όπως είπε κι ο άσος της Φενέρ σε δηλώσεις του μετά το ματς, «Ήμασταν 17 πόντους πάνω και το πετάξαμε έτσι απλά. Μια ομάδα που έχασε 22 πόντους απ’την Τσεχία» «Νομίζω πως είδατε και σήμερα μια ομάδα στην οκτάδα και ήμασταν άνετα μπροστά, δεν κοιτούσαμε καν τη νίκη, κοιτούσαμε τους 12 πόντους. Δεν έχω να σχολιάσω κάτι άλλο, το πρόσημο είναι πάρα πολύ αρνητικό».
Πέρα όμως από τη χαλάρωση και την ήττα αυτή, συνέβησαν κι άλλα λάθη κι ας μην φάνηκε να μας πληγώνουν τόσο πολύ. Κι από αυτά τα λάθη καλούμαστε να μάθουμε στην επόμενη μέρα. Η εθνική μας έχει παίκτες με προσωπικότητα, διαθέτει εμπειρία και παραστάσεις. Αν τα πράγματα πάνε καλά και υπάρχει θέληση, ο Γιάννης θα συνεχίσει να δίνει το παρόν στα μεγάλα τουρνουά. Αυτό που χρειαζόμαστε είναι να καταλάβουμε τι πήγε στραβά. Να χρησιμοποιήσουμε την επόμενη φορά, τεχνικό επιτελείο με την αναγκαία εμπειρία και τις παραστάσεις, για το δεδομένο ρόστερ. Να δουλέψουν οι διεθνείς μας ατομικά, και να παρουσιαστούν καλύτεροι. Γιατί είναι άλλο το να πέφτεις και άλλο το να παραμένεις πεσμένος. Κι αυτό τους αφορά όλους.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΕΠΙΣΗΣ:
Σχόλιο Γιάννη Χαμαλάκη: Το μαύρο κουτί της Εθνικής
Παγκόσμιο: Τα ζευγάρια και το πρόγραμμα των προημιτελικών
Σκουρτόπουλος: «Είμαι υπεύθυνος, λυπάμαι που απογοητεύσαμε τον κόσμο»
