Η αποτυχία «των παιδιών του ΟΦΗ»

20:02 | 11/09/2022

Ένα άσχημο τέλος, ένα πρότζεκ που απέτυχε, ένα οργισμένο πλήθος και η ψυχρή ματιά του ιστορικού του μέλλοντος.

Ανατρέχω πολλές φορές στη συνέντευξη που έδωσαν στον Ντέμη Νικολαϊδη λίγους μήνες μετά την ανάληψη των καθηκόντων τους. Ανατρέχω επίσης πολλές φορές στη συνέντευξη που είχε δώσει στο Capitano.gr ο Γιάννης Σαμαράς.

Ήταν το μέτρο σύγκρισης για το τι έκαναν Γιάννης και Γιώργος Σαμαράς βάσει των λεγόμενων τους. Τι πέτυχαν, τι δεν πέτυχαν, τι από αυτά που ονειρεύτηκαν έγινε πραγματικότητα.

Το συνολικό ταμείο θα το κάνει ο ιστορικός του μέλλοντος, γιατί δεν γίνεται να κριθούν, όταν κριθούν, μόνο ο Γιάννης και ο Γιώργος Σαμαράς. Επιβάλλεται να κριθούν άπαντες, από τον Μιχάλη Μπούση και τον Μηνά Λυσάνδρου, μέχρι τον τελευταίο. Αυτό, όμως, που μένει στο μυαλό είναι η ατάκα του Γιάννη Σαμαρά στη συνέντευξη στον Ντέμη Νικολαϊδη, «θέλω ο ΟΦΗ πάει στη Νιόν για την κλήρωση και μετά να πάω σπίτι μου».

Προφανώς ήταν το υπερβολικό του πράγματος, αλλά εκ των υστέρων ίσως θα έπρεπε να το πράξει για την υστεροφημία του και μόνο. Για να μη γίνει υβριστικό σύνθημα στα χείλη των οπαδών, ο ίδιος και ο Γιώργος, για να μη πεταχτούν σαν κρέας στα πεινασμένα λιοντάρια. Η αποχώρηση με ψηλά το κεφάλι και με την αναγνώριση είναι αυτή που μένει ως αποτύπωμα στην πορεία σου. Πού να 'ξεραν βέβαια πώς θα τα φέρει η μοίρα.

Και είναι ακριβώς αυτό το κρίμα από το βράδυ του Σαββάτου. Όταν τον Οκτώβριο του 2018 γράφτηκε σε μία λευκή κόλλα χαρτί η σύγχρονη ιστορία του ΟΦΗ η συγκίνηση ήταν έκδηλη, η αισιοδοξία ξεχείλιζε. Παιδιά που μεγάλωσαν με τον Γκέραρντ, παιδιά που γιγαντώθηκαν μέσα από τη γιγάντωση της ιστορίας του ΟΦΗ, παιδιά που λάτρεψαν την ομάδα αναλαμβάνουν τον σύλλογο σε μία δύσκολη καμπή για να προχωρήσουν στην επόμενη μέρα με ανιδιοτέλεια και καθαρό κούτελο.

Όλοι ήθελαν να πετύχουν. Και επειδή δεν πέτυχαν (αγωνιστικά) τούτο είναι που πονάει περισσότερο. Δεν απέτυχε και δεν αποδοκιμάστηκε ο οποιοσδήποτε, αποδοκιμάστηκαν πρόσωπα που έχουν κλάψει για τον ΟΦH, που τον έχουν αγαπήσει παθιασμένα και προέρχονται από τα σπλάχνα του. Όταν αποτυγχάνει ένα "δικό σου παιδί", ο πόνος είναι μεγαλύτερος.

Το ποδόσφαιρο είναι μία πασαρέλα προσώπων πάνω σε καρφιά, ένα ρόλερ κόστερ συναισθημάτων. Κανένας δεν παντρεύτηκε καμία θέση, ίσως μόνο ο αείμνηστος Γκέραρντ που 15 χρόνια έγινε το Τοτέμ του συλλόγου. Το ποδόσφαιρο είναι άτιμο πράγμα, σε ανεβάζει, σε κατεβάζει, σε αποθεώνει, σε ξεγυμνώνει, σε κάνει άγαλμα, σε κάνει υβριστικό σύνθημα σε τοίχο.

Ο Γιάννης και ο Γιώργος Σαμαράς φεύγουν από τον ΟΦΗ επειδή απέτυχαν, αυτό θα μπορούσε να συμβεί στον καθένα. Φεύγουν, όμως, αφού πρώτα αναγκάστηκαν να "διαβούν" μέσα από το οργισμένο πλήθος, απροστάτευτοι, ίσως γιατί ουδείς δεν είχε το κουράγιο να πάρει αποφάσεις νωρίτερα. Φεύγουν αφού πρώτα έγιναν βορά στον απογοητευμένο φίλαθλο, φεύγουν με τα όρια προσβολής της προσωπικότητάς τους να έχουν τσαλαπατηθεί.

Τη δεδομένη χρονική στιγμή το «διαζύγιο» δεν μπορούσε να αποφευχθεί. Πολλά μαζεμένα αγωνιστικά λάθη που μεγάλωσαν την παθογένεια στον ΟΦΗ. Το «γαμώτο» είναι αυτό που μένει. Αυτό το «όχι έτσι». Ένα αντίο που δεν συνάδει με τις προσωπικότητές τους. Ας αναλογιστούν και οι ίδιοι τις ευθύνες τους για το αν έπρεπε να περάσουν νωρίτερα από την πόρτα της εξόδου προστατεύοντας ό,τι έχουν γράψει στον ΟΦΗ ή τουλάχιστον ας αναλογιστούν τις ευθύνες τους σε ό,τι αφορά τα παθήματα που δεν έγιναν μαθήματα και τα επαναλαμβανόμενα λάθη που αποδόμησαν το όλο πρότζεκτ.

Ο ιστορικός του μέλλοντος, όμως, δεν θα εμβαθύνει στις λεπτομέρειες. Είναι πιο σκληρός, καταγράφει με ψυχρή ματιά γεγονότα ουχί συναισθήματα. Θα γράψει "Γιάννης και Γιώργος Σαμαράς έφυγαν εν μέσω αποδοκιμασιών γιατί απέτυχαν». Η ιστορία, δυστυχώς, έγραψε. Και δεν τους αξίζει ο τρόπος.