Η φθορά του Σίμου είναι φθορά του ΟΦΗ

09:27 | 04/01/2021

Η πίεση είναι πλέον ασφυκτική - θα ήταν αφόρητη αν ο κόσμος βρισκόταν στο γήπεδο. Γράφει ο Μανόλης Γρηγοράκης

Ο ΟΦΗ πρέπει είτε τώρα είτε όταν τελειώσει αυτή η -χαμένη κατά τα φαινόμενα- σεζόν να ψάξει να βρει κάτι παραπάνω από τον τρόπο να κερδίζει τα δικά του ματς: προπονητικό επιτελείο που ξέρει πώς γίνεται αυτό.

Μπορεί ο ΟΦΗ να αδικεί τον εαυτό του χάνοντας και ξαναχάνοντας ματς όπως του Αγρινίου, αλλά κι ο Σίμος αδικεί τον ΟΦΗ επαναλαμβάνοντας το προφανές. Ok, το ξέρουμε το πρόβλημα, το βλέπουμε, το φωνάζουμε. Αν δεν το λύνουμε εμείς είναι γιατί αυτό είναι δουλειά του προπονητή. Αν δεν μπορεί να το λύσει ο προπονητής, είναι δουλειά της διοίκησης να το κάνει. Ο Φερνάντο Σάντος συνήθιζε να λέει ότι στο ποδόσφαιρο δεν υπάρχουν προβλήματα, υπάρχουν λύσεις - ο Γιώργος Σαμαράς που τον είχε προπονητή στην Εθνική πιθανότατα το έχει ακούσει.

Μια λύση, φερ’ ειπείν, για να κερδίζεις τον κάθε Παναιτωλικό είναι να μην του κάνεις δώρο τα γκολ που υπό κανονικές συνθήκες δεν υπήρχε περίπτωση να βάλει. Αυτό που κάνει ο Μανθάτης στο 1-1 είναι στατιστικά απίθανο να συμβεί και δεύτερη φορά, αν και με τον ΟΦΗ ποτέ δεν ξέρεις. Αυτό που κάνει ο Λιάβας στο 2-1 είναι στατιστικά απίθανο να συμβεί αν ο στόπερ και ο γκολκίπερ δεν συμπεριφέρονται σαν παίκτες μιας Ακαδημίας σαν αυτές στις οποίες δίδασκε τα προηγούμενα χρόνια ο Σίμος.

Το ότι οι παίκτες του ΟΦΗ έχασαν το μυαλό τους μετά την ισοφάριση δεν είναι μόνο δικό τους πρόβλημα, είναι και του προπονητή τους. Κάθε πρόβλημα παίκτη είναι πρόβλημα του προπονητή, ό,τι συμβαίνει μέσα στις γραμμές του γηπέδου -είτε σωστό είτε λάθος- είναι κάτι παραπάνω από πρόβλημα του προπονητή. Είναι η δουλειά του. Η ερώτηση «τι να σου κάνει ο Σίμος αν ο Σωτηρίου τρώει τέτοιο γκολ ή αν ο Σελίμοβιτς δεν τρώει τον αντίπαλο;» επιστρέφεται ως απαράδεκτη, συνοδευόμενη από την απάντηση «δεν βάζει ούτε τον Σωτηρίου ούτε τον Σελίμοβιτς». Σε κάθε περίπτωση δεν βάζεις τρίτο στόπερ σε ματς με μια ομάδα σαν τον Παναιτωλικό, της δίνεις παραπάνω αξία απ’ όση της πρέπει. Αν το πρώτο λάθος του πάγκου έγινε στα αποδυτήρια, τα υπόλοιπα έγιναν μετά το γκολ του Στάικου.

Ο ΟΦΗ είχε τον έλεγχο, την κυκλοφορία, πίεζε στο μισό του αντιπάλου, είχε ό,τι χρειαζόταν, εκτός από τα τελειώματα και τα τρεξίματα που του τελείωναν σιγά σιγά. Από φρέσκα πόδια και μυαλό ο Σίμος αρκέστηκε στον Λυμπεράκη, επιλέγοντας να αφήσει την ομάδα χωρίς μια επιπλέον λύση για τα απολύτως απαραίτητα: το ασφαλές κράτημα της μπάλας (αφού το δεύτερο γκολ δεν ερχόταν). Το γεγονός ότι οι αλλαγές που υποτίθεται ότι θα απαντούσαν στο σοκ του 2-1 έγιναν όταν πια το ματς είχε μπει στις καθυστερήσεις εκθέτουν τον κόουτς του ΟΦΗ και πάντως δεν τον κολακεύουν.

Ίσως κάποτε συμβεί αυτό που είπε για τον Σίμο σε πρόσφατη συνέντευξή του ο Γιάννης Σαμαράς, ότι μπορεί να κάνει καριέρα στο εξωτερικό, αλλά προηγουμένως πρέπει να την κάνει στο εσωτερικό. Η πίεση είναι πλέον ασφυκτική - θα ήταν αφόρητη αν ο κόσμος επιτρεπόταν να βρίσκεται στο γήπεδο. Η αλλαγή προπονητή δεν είναι πάντα ο καλύτερος τρόπος να αλλάξει το κλίμα, είναι όμως ένας τρόπος που δεν μπορεί να μένει πάντα εκτός συζήτησης. Συμβαίνει και στις καλύτερες οικογένειες, στα σοβαρότερα κλαμπ. Αν η διοίκηση του ΟΦΗ, ποδοσφαιράνθρωποι όλοι τους με νου και γνώση, εκτιμούν ότι με τον Γιώργο Σίμο στον πάγκο η ομάδα θα βρει τον τρόπο να γίνει -στη χειρότερη- αυτό που ήταν πέρσι και -στην καλύτερη- αυτό που θέλουν να γίνει στα αμέσως επόμενα χρόνια, αν δηλαδή βλέπουν κάτι που φαίνεται μόνο στον προσομοιωτή των προπονήσεων και όχι στο πραγματικό γήπεδο, τότε δεν έχουν παρά να τον στηρίξουν (κι άλλο) και να τον υποστηρίξουν με άμεσες στοχευμένες μεταγραφικές κινήσεις, κλείνοντας παράλληλα τ’ αφτιά τους στις φωνές (δεν είναι μόνο οι κραυγές) για άμεση αντικατάστασή του. Το πρώτο είναι εύκολο, το δεύτερο δεν είναι. Διότι επιπλέον φθορά του προπονητή θα είναι και φθορά του κλαμπ και τότε το πρόβλημα που ήδη φαίνεται μεγάλο θα γίνει μεγαλύτερο.

Στο ποδόσφαιρο και στη δημοκρατία δεν υπάρχουν αδιέξοδα και στον σημερινό ΟΦΗ κι από ποδόσφαιρο ξέρουν κι από δημοκρατία.