Όχι άλλο κάρβουνο!

Έφτασε μία ανάσα από την τρίτη θέση. Ξεδίπλωσε τις αρετές του στα περισσότερα παιχνίδια σημειώνοντας σημαντικές νίκες, με αποκορύφωμα αυτή του ΟΑΚΑ κόντρα στην ΑΕΚ. Και τώρα κατρακυλάει στη βαθμολογία και χάνει ό,τι έχτισε με κόπο.

Ο ΟΦΗ, περί ου ο λόγος, χάνει σημαντικότερα πράγματα από τους βαθμούς που έχει απωλέσει στα τελευταία παιχνίδια. Χάνει τις εντυπώσεις και τις προσδοκίες που ο ίδιος είχε δημιουργήσει. Όχι άδικα. Η κρητική ομάδα μπήκε σε μία δίνη εσωστρέφειας όχι γιατί δεν έχει τις ικανότητες, αλλά γιατί χάνει παιχνίδια δικά της βάζοντας στην εξίσωση για την όποια κουβέντα ένα «κρίμα».

Κρίμα γιατί έχασε, έτσι όπως έχασε, με τον Παναιτωλικό, κρίμα γιατί έχασε, έτσι όπως έχασε, στη Λαμία. Πλην του αγώνα της Τούμπας, ουδείς του φταίει του ΟΦΗ που τα έκανε μπάχαλο στα τελευταία παιχνίδια. Εκτός του αγώνα με τον ΠΑΟΚ που του στέρησαν το δικαίωμα να παλέψει για το διπλό, στα δύο τελευταία παιχνίδια με τις ισάριθμες, σοκαριστικές, ήττες ο ΟΦΗ έβγαλε τα μάτια του με τα ίδια του τα χέρια.

Τι να τις κάνεις τις τελικές και τα νούμερα αν οι βαθμοί πετιούνται δεξιά κι αριστερά; Ποιος θα θυμάται, αλήθεια, το ωραίο ποδόσφαιρο που έπαιξε, την ποιότητά του και τις δεδομένες δυνατότητές του αν χαθεί ο στόχος των πλέι οφ; Και το αποκορύφωμα της ιλαροτραγωδίας είναι ότι αν η ομάδα του Νιόπλια χάσει τα πλέι οφ θα το πάθει όχι γιατί οι αντίπαλοι ήταν καλύτεροι, αλλά γιατί ο ίδιος ο ΟΦΗ βάλθηκε να... αυτοκτονήσει.

Το έγραψα πριν από τη Λαμία. Ο ΟΦΗ δεν θέλει επιθετικό για να κάνει το διπλό, άμυνα θέλει. Και όταν λέμε άμυνα δεν εννοούμε μόνο τους αμυντικούς, αλλά τη συνολική λειτουργία της ομάδας. Ο ΟΦΗ βρήκε γκολ στη Λαμία, βρήκε και με τον Παναιτωλικό, πίσω όμως τι έκανε; Εύκολα, σε βαθμό... αστειότητας, γκολ που του στέρησαν ό,τι είχε προσπαθήσει μέσα στο γήπεδο.

Δεν είναι τυχαίο ότι ο ΟΦΗ στα τελευταία παιχνίδια δέχεται γκολ σε κάθε φάση που θα του κάνει ο αντίπαλος, ενώ ο ίδιος «φτύνει» αίμα για να καθαρίσει τα δικά του παιχνίδια. «Φτύνει» αίμα για να μπει η μπάλα στα δίχτυα, η ρημάδα που είτε θα καταλήξει αργά και βασανιστικά άουτ είτε στο δοκάρι είτε θα κάνει ήρωα τον αντίπαλο τερματοφύλακα. Θυμηθείτε τα παιχνίδια με ΠΑΣ Γιάννινα, Παναιτωλικό και εσχάτως με Λαμία.

Από την άλλη βέβαια ο ΟΦΗ πληρώνει τα διαφορετικά πρόσωπα που παρουσιάζει στην άμυνα στα τελευταία ματς (λόγω τιμωρημένων και τραυματισμών), αλλά και την απουσία του Επασί. Πάνω που ο Νιόπλιας είχε βρει το «φάρμακο» πίσω, ήρθαν οι απουσίες και οι αλλαγές και διαφοροποίησαν την κατάσταση στην οπισθοφυλακή με αποτέλεσμα να χαθεί η ομοιογένεια που έχει ως συνέπεια να χαθεί η σιγουριά.

Στο τέλος της χρονιάς ποιος θα θυμάται τι έκανε ο ΟΦΗ και πώς έκανε τους αντιπάλους του να τον χειροκροτούν; Στο τέλος της χρονιάς θα του μείνουν οι φιλοφρονήσεις από τις αντίπαλες ομάδες, τα συγχαρητήρια και η καθολική αναγνώριση, αλλά συνάμα θα του μείνει και η πίκρα του κόσμου που βλέπει μία ομάδα με δυνατότητες να παίζει πάντα στο χείλος του γκρεμού.

Οι εντυπώσεις χάνονται μαζί με τους βαθμούς. Ζημιά είναι κι αυτό. Ο ΟΦΗ είχε βρει την ησυχία του, η δουλειά του καλοκαιριού από τον Νιόπλια έβγαινε στο γήπεδο, ο κόσμος χαιρόταν την ομάδα, το κλίμα στη γενικότερη κατάσταση έβγαζε υγεία. Και τώρα έρχονται τα συνεχόμενα στραπάτσα να τρίξουν συθέμελα το οικοδόμημα και να δημιουργήσουν συνθήκες πίεσης, γκρίνιας. Ένας φαύλος κύκλος εσωστρέφειας. Ο ΟΦΗ αδικεί τον εαυτό του. Οι παίκτες έστησαν την ομάδα στον τοίχο και την «πυροβολούν». Ας αναλάβουν τις ευθύνες τους και να σώσουν το πράγμα τώρα που (ακόμα) σώζεται. Κι όπως θα 'λεγε ο αείμνηστος Νίκος Κούρκουλος που σαν χθες «έφυγε» από τη ζωή: «όχι άλλο κάρβουνο»!