Το όνειρο που έγινε εφιάλτης

08:10 | 25/02/2021

Από το όνειρο, στον εφιάλτη: ένα ντου δρόμος: Γράφει ο Μανόλης Γρηγοράκης

Όταν πριν από χρόνια παλεύαμε για την ανεξαρτησία είχαμε ένα όνειρο: τον ΟΦΗ στα χέρια των ανθρώπων του. Το όνειρο πέρασε από χίλια κύματα, έγινε ο εφιάλτης της Β’ και της Γ’ Εθνικής, ξανάγινε όνειρο. Και, ω του θαύματος, κάποια στιγμή έγινε και πραγματικότητα.

Οι άνθρωποι του προέδρου-ιδιοκτήτη ήταν αυτό ακριβώς που ονειρευόμασταν: άνθρωποι του ΟΦΗ και κάτι παραπάνω: παιδιά και εγγόνια του Γκέραρντ, προσωπικότητες υψηλού κύρους και ευρείας αποδοχής. Είναι αυτοί που πήραν την ομάδα από το χέρι και την οδήγησαν πρόπερσι στην παραμονή, πέρσι στην Ευρώπη και τώρα την οδηγούν εκεί απ’ όπου την πήραν.

Το ποδόσφαιρο συχνά είναι πιο σκληρό από τη ζωή, δεν σου δίνει δεύτερη ευκαιρία. Εδώ και καιρό, από τότε που το κοντέρ άρχισε να γράφει μόνο ήττες, οι άνθρωποι του ΟΦΗ, οι δικοί μας άνθρωποι, υφίστανται κάτι παραπάνω από την πίεση της διαρκούς αποτυχίας: τη χλεύη του αποτυχημένου. Δεν τους αξίζει πιθανώς, αλλά τα αποτελέσματα και ο κόσμος δεν αστειεύονται.

Τις προάλλες είχε γίνει σε χαμηλούς τόνους το «ντου» στο αεροδρόμιο, χτες έγινε στην προπόνηση σε τόνους υψηλούς - υψηλότεροι δε γίνονται. Ο κόσμος του ΟΦΗ αισθάνθηκε την υποχρέωση να κάνει αυτό που έκανε κάθε φορά που πίστευε ότι η ομάδα δεν είναι σε καλά χέρια: να την πάρει στα χέρια του.

Από χτες, αλλά όχι μόνο από χτες, ο ΟΦΗ και επίσημα δεν είναι ο ίδιος ΟΦΗ που ονειρευόμασταν όταν παλεύαμε για την ανεξαρτησία. Ούτε οι άνθρωποί του, οι άνθρωποί μας, είναι ίδιοι κι ας είναι αυτοί που ονειρευόμασταν. Δεν είναι όνειρο πια, είναι εφιάλτης. Κάποιος πρέπει να μας (τους) ξυπνήσει.