Δεν ελπίζω τίποτα, δεν φοβάμαι τίποτα, είμαι ΟΦΗ

08:10 | 15/02/2021

Εκεί που σταματά η λογική αρχίζει ο ΟΦΗ του Σίμου και των Σαμαράδων. Γράφει ο Μανόλης Γρηγοράκης

Ο πρώτος τελικός παραμονής του ΟΦΗ πήγε στα σκουπίδια να συναντήσει τη δήλωση Σίμου ότι στην ομάδα δεν υπάρχει η λέξη φόβος. Η λέξη παραμονή, τουλάχιστον, υπάρχει ή πήγε κι αυτή στον κάδο; Η ιστορία, το πάθος, το πνεύμα μαχητή, οι λέξεις δηλαδή που έφτιαξαν το χτεσινό -σπαρακτικό σχεδόν- πανό στα σύρματα της θύρας 4 υπάρχουν στο λεξιλόγιο της ομάδας ή τσάμπα ασχολούμαστε με αυτό το συνονθύλευμα που ο Σίμος, οι υφιστάμενοί του και, φοβάμαι, οι προϊστάμενοί του επιμένουν να αποκαλούν ομάδα;

Είναι η άβολη στιγμή που συνειδητοποιείς ότι το μόνο που έχει μείνει από τον περσινό ΟΦΗ είναι το πρώτο που θα έπρεπε να έχει φύγει - από το σφύριγμα ήδη της λήξης του αγώνα-βατερλό με το Βόλο, αν όχι από το ημίχρονο. Αν όχι από το ματς κυπέλλου με το Βόλο, αν όχι από το ματς πρωταθλήματος με τον Απόλλωνα, τον Παναιτωλικό, τον ΠΑΟΚ, την ΑΕΚ, τον Παναθηναϊκό, την Τρίπολη, τον Ολυμπιακό, τόσα και τόσα ματς, τόσες και τόσες ήττες, τόσοι και τόσοι λόγοι να έχουν φύγει ο προπονητής και το επιτελείο του.

Κι όμως είναι ακόμα εδώ, σε πείσμα όχι μόνο της επιθυμίας του κόσμου (αυτό είναι το λιγότερο), αλλά και της ποδοσφαιρικής λογικής. Ακόμα κι αν ισχύει αυτό που μας αρέσει να λέμε, ότι ο ΟΦΗ αρχίζει εκεί που σταματά η λογική, η επιμονή-στήριξη της διοίκησης-ιδιοκτησίας στον νυν προπονητή δεν εξηγείται με ποδοσφαιρικούς όρους.

Αν οι διοικούντες (οι Σαμαράδες για να μιλάμε με ονόματα) έχουν κάποια -πειστική- εξήγηση, πρέπει να την ακούσουμε. Αν όχι, πρέπει να τ’ ακούσουν. Διότι η ευθύνη του προπονητή σταματά εκεί που αρχίζει η ευθύνη της διοίκησης.

Πλέον το παιχνίδι δεν παίζεται στο γήπεδο, στα αποδυτήρια ή στον πάγκο, παίζεται στην έδρα της ΠΑΕ -είτε στο Ηράκλειο είτε στο Σικάγο. Εκεί όπου (πρέπει να) λαμβάνονται οι σοβαρές αποφάσεις, οι κρίσιμες όχι τόσο για το μέλλον -υπάρχει χρόνος γι’ αυτό- όσο για το παρόν. Και προς το παρόν δεν υπάρχει μέλλον.