Γιατί αδικούν τους εαυτούς τους;

08:30 | 02/03/2021

Δεν πρόκειται απλώς για μία αποτυχημένη χρονιά. Πρόκειται για την ανύπαρκτη εξωστρέφεια που γεννά η κατάσταση

Η σκόνη δεν θα κάτσει όσο η βαθμολογική θέση φέρνει ανησυχία έως τρόμο. Ο κόσμος δεν θα σταματήσει να είναι στα «κάγκελα». Και η ηρεμία στο ποδοσφαιρικό τμήμα δεν θα επανέλθει όσο η χρονιά πηγαίνει στα «κόκκινα», στην άκρη του γκρεμού.

Αυτό είναι το κρίμα για τον ΟΦΗ και τους επικεφαλής. Όχι το κρίμα στο λαιμό τους, αυτή είναι η υπερβολική (και δικαιολογημένη βάσει παλμών και ταχυκαρδίας) αντίδραση από τα συνεχόμενη αρνητικά αποτελέσματα και την ελεύθερη πτώση στη βαθμολογία. Το κρίμα πάει στο πόσο αδικούν τους εαυτούς τους και την προσπάθεια που ξεκίνησαν το 2018. Για να μη φτάσουμε, τελικά, στο «κρίμα στο λαιμό τους».

Ο ΟΦΗ ήταν στο γκρεμό, ένα βήμα πριν από τη βουτιά, εκείνη η σεζόν δεν θα σωζόταν, παρά μόνο ίσως με ηρωισμούς. Και μόνο το γεγονός ότι συγκεντρώθηκαν, κατέβασαν στο Ηράκλειο τον Μιχάλη Μπούση και δούλεψαν πάνω στην επόμενη μέρα του ΟΦΗ, τους καθιστά κάτι ξεχωριστό στην ιστορία του συλλόγου. Κανονικά, αν δεν υπήρχε αυτή η μίρλα των τελευταίων μηνών, η κατάλληλη φράση θα ήταν «μαζί τους μέχρι να σβήσει ο ήλιος». Και αυτή πρέπει να είναι. Πιθανόν το ξέρουν ακόμα και οι οργισμένοι οπαδοί. Πιθανόν γνωρίζουν κατά βάθος ότι μία αποτυχημένη -σε βαθμό... καταστροφής- χρονιά δεν καθιστά τη συνολική προσπάθεια αποτυχημένη ούτε τις προθέσεις αυτής. Δεν χρειάζεται η αποδόμηση ενός πρότζεκτ. Είναι το «γαμώτο».

Το κρίμα, λοιπόν, πάει στους επικεφαλής ως προς το πώς κατάφεραν να δημιουργήσουν μία αρνητική εικόνα και μία οργίλη αντίδραση από τον κόσμο. Γιατί; Γιατί δεν έκαναν το απλούστατο. Ακόμα κι αν αυτό θα πήγαινε ενάντια στην ποδοσφαιρική λογική τους. Το απλούστατο είναι η επικοινωνία, η «ανοιχτή πόρτα» προς τους φιλάθλους, μία εξήγηση, κάτι που να τους κρατήσει ζωντανούς και ήρεμους για τη συνέχεια. Και όσο αυτή η εξήγηση, αυτό το επικοινωνιακό άνοιγμα δεν έρχεται, τόσο ενισχύεται το αίσθημα ότι όλο αυτό βρήκε απροετοίμαστους τους διοικούντες.

Δεν είναι η αποτυχία το θέμα τούτη τη στιγμή. Δεν είναι η κακή αγωνιστική κατάσταση. Είναι οι «κλειστές πόρτες» των επικεφαλής προς τους φιλάθλους. Έχει δικαίωμα να μάθει ο κόσμος και έπειτα ας διαχειριστεί όπως θέλει αυτά που θα ακούσει. Έχει, όμως, δικαίωμα να ακούσει μία ήρεμη θέση, κάποιον που να αποτελέσει τον «εγγυητή» για το μέλλον. Δεν είναι υποχρέωση, αλλά ηθική υποχρέωση.

Είναι δικαίωμα των ανθρώπων που «τρέχουν» το πρότζεκτ του ΟΦΗ να κάνουν αυτό που θεωρούν σωστό. Είναι δικαίωμα, από την άλλη, του κόσμου να επιζητά κάποιον να βγει μπροστά για να πει δύο λόγια. Όπως ακριβώς εκείνο το βράδυ όταν προέκυψε το θέμα με τον Αιγινιακό. Τότε που ο μηχανισμός του οργανισμού του ΟΦΗ λειτούργησε άψογα ώστε να καθησυχάσει τους φιλάθλους και να δώσει τον δίκαιο αγώνα του μέχρι την τελική νίκη. Και τότε ήταν μία δύσκολη στιγμή και τώρα είναι μία δύσκολη στιγμή. Δεν σημαίνει το τέλος, αλλά τουλάχιστον ας αποτελέσει την αρχή για μία εξωστρέφεια της ΠΑΕ.

Στην τελική, για ποιον τα κάνουν όλα αυτά; Για ποιον έσωσαν τον ΟΦΗ από την καταστροφή; Για το προσωπικό τους «εγώ»; Επιτρέψτε μου να απαντήσω κατηγορηματικά όχι. Κι εύχομαι να μη διαψευστώ ποτέ.

Ας αναλογιστούν λοιπόν τη στάση τους και πώς ακριβώς διαχειρίζονται την αγωνιστική κρίση κυρίως για το μέλλον. Ένα πάθημα, μάθημα για το αύριο. Ένα ηχηρό ταρακούνημα μετά το «μήνα του μέλιτος». Έτσι είναι οι σχέσεις. Το θέμα είναι να επιβιώνεις μέσα από αυτές. Και ο ΟΦΗ δεν κινδυνεύει με υποβιβασμό, αλλά με υποβιβασμό μίας προσπάθειας από ανθρώπους και προσωπικότητες που αποτελούν τη ζωντανή ιστορία του. Ε, δεν είναι κρίμα αυτό;